Bloeien

Zolang de lente maar blijft komen
En dan de zomer
Dan de herfst
Als de winter maar blijft dromen
Van nieuwe bladeren aan de bomen
Zolang de maan gewoon blijft zorgen
Voor het zilveren licht en eb en vloed
En als die liefde maar blijft winnen
Komt het allemaal wel goed

Het is het laatste couplet van een liedje van Daniel Lohues, maar ik vind zelf de uitvoering van Stephanie Struijk erg mooi. We zijn zo gehecht aan onze seizoenen; zolang die elkaar blijven opvolgen, weet je dat alles wel goed komt.

Bloeiende bloemen in de lente. Wie wordt er niet vrolijk van. Persoonlijk vind ik zowel lente als herfst mooie seizoenen. Het in bloei komen van het voorjaar en in de herfst het vergaan terwijl er altijd iets blijft sluimeren. De extremen van zomer en winter hebben ook zo hun charme, maar ik voel me in die tussen-seizoenen het meest op mijn gemak. Dan bloei ik op…Na de donkere winter, als de zon zich weer laat zien. Maar ook na een (soms) hete zomer, als ik weer in beweging kan komen doordat de herfsttemperaturen me meer aanstaan.

Er is een gezegde: snoeien doet bloeien. Volgens de woordenboeken gaat het er dan om, dat je je kinderen tijdig intoomt, om er zo krachtige mensen van te maken.
Ik moet je zeggen, toen ik dat gezegde las zónder die betekenis, vond ik ‘m mooier: voor mij zou het mogen gaan over wegsnoeien wat in de weg zit. Wat je niet meer nodig hebt. Om daardoor tot volle(re) bloei te komen. Kinderen intomen, daar ben ik niet zo van.
Een roos snoei je in het voorjaar, zodat die in de zomer volop kan bloeien. Alle kracht kan dan naar de knoppen waar prachtige, liefst geurige bloemen uitkomen. Mensen snoeien, kan dat ook?
Jawel. Je kunt afscheid nemen van dat wat jou niet meer dient. Niet echt het aller gemakkelijkst om te doen, maar het is wel het meest effectief als je wilt groeien.
Gewoontes, gedachten, mensen die je groei stagneren. Je mag ervoor kiezen daar afstand van te nemen. Ik ben niet de enige die heeft ervaren dat bij persoonlijke groei vaak vanzelf mensen verdwijnen die niet meer bij je passen. Maar gelukkig ook dat daar nieuwe mensen voor in de plaats komen, die wél passen en jouw groei bevorderen.

Ik heb me zelf lang afgevraagd of dat dan niet egoïstisch is, als je zo kiest voor je eigen groei. Mijn opvoeding ging immers niet over mijzelf, maar over ‘er zijn voor de ander’?
Inmiddels ben ik er wel achter: je kúnt er niet zijn voor een ander als je niet goed voor jezelf zorgt.

Ik herinner me een uitspraak van mijzelf, toen ik in mijn burn-out belandde. Ik had nog pianoleerlingen, want ik dacht dat ik die nog wel kon blijven lesgeven. Het was immers één op één, dat waren toch niet zoveel prikkels? Totdat ik het op een avond gewoon echt niet meer kon: “ik moet lesgeven, maar ik héb niks te geven!” Bam. Ook dat moest ik loslaten.
Nu ik daarop terugkijk, denk ik: niks zielig, het was gewoon zoals het was! Letterlijk, bijna: je kunt niet geven van wat je niet hebt. En dus moest er opgeladen worden. En gesnoeid. Zodat die bloem van diep onder de grond weer kon opkomen en gaan bloeien.
Weet je wat daarbij het mooie is? Ik ben als een andere bloem weer tevoorschijn gekomen. Heb accenten verlegd. Onderdelen gesnoeid. En nieuwe scheuten een kans gegeven. Ik ben nog diezelfde plant. Maar met vernieuwde bloemen. Bloemen die in de kern altijd al aanwezig zijn geweest. Maar die zich nu pas kunnen laten zien.

Ik moet denken aan diezelfde roos: als je die lang niet snoeit, worden de bloemen ‘armoediger’. Pak je op tijd je snoeischaar, dan krijg je een veel rijker resultaat.
Ik moet ook denken aan stokrozen. Dat zijn zulke grappige planten: als je denkt dat je het zaad van een roze stokroos hebt geoogst en gezaaid, kun je de volgende zomer toch zomaar opeens witte of paarse in je tuin zien opkomen. Er heeft duidelijk kruisbestuiving plaatsgevonden, waardoor het zaad andere genen draagt. Iets wat wij mensen ook doen, toch? Kruisbestuiven? Van anderen leren en datgene meenemen waar we mooier van worden. Ik wel, in elk geval.

De afbeelding dit keer is een schilderij dat ik de titel ‘Wild and free’ heb gegeven. Want doordat ik wat binnenin zat de kans heb gegeven om tot bloei te komen, ben ik me vrijer gaan voelen. Luister ook maar eens naar het nummer wat ik tijdens dat schilderen veel opzette en meezong.