Overtuigen

Nog een kleine week, dan beginnen ook hier de scholen weer. Altijd zo aan het eind van de zomervakantie heb ik dan zo’n dubbel gevoel. Geen hekel aan mijn werk, in tegendeel, maar toch lijkt ieder jaar de drempel om weer te beginnen, weer een stukje hoger. Leeftijds-dingetje, hoor je dan. En dat zal ook best. Maar het levert mij wel dilemma’s op…

Vanavond had ik mijn verjaardagscadeautje van de verzekering, ahum, een pensioenscan. Tja, dat krijg je, boven de 60 hè.. Voelt niet zo hoor. Het is praktisch gezien gewoon goed om te weten waar je aan toe bent. Vooral omdat ik naast mijn werk als vakleerkracht muziek ook erg graag bezig ben met tekenen, schilderen, schrijven… Dat is eigenlijk te leuk om nog zo’n 5 ½  jaar  te laten onderbreken door werk buitenshuis. Zo voelt het vaak wel, ben je net ergens lekker ‘in’, roept de ‘plicht’. Ik verzeker je, als ik met de kinderen op school aan het werk ben, voelt het niet als plicht, echt niet.

Ik lees op het moment een boek, De 7 uitdagingen in het onderwijs aan cognitief getalenteerde kinderen, van Tijl Koenderink. Erg interessant. Om meerdere redenen.
Ik begon eraan, omdat ik op school ook mag werken met deze kinderen. Projectgroep, heet dat bij ons. Ik wil graag dat wat ik daar met de kinderen doe, wat ik ze kan leren, meer onderbouwing heeft. Maar dan ga je lezen en dan herken je erg veel van jezelf van vroeger op school… Niet voor niets dat ik mij aangetrokken voel tot het lesgeven aan deze leerlingen.

De eerste uitdaging die wordt behandeld, is die van overtuigingen. Iedereen heeft die. De één zal zich daar makkelijker door laten leiden dan de ander.
In de voorbeelden gaat het ook over de overtuiging dat je als slimme leerling niet hoeft te leren, het ‘komt toch wel aangewaaid’. Dat je daarop stuk kunt lopen, snap je natuurlijk wel. Ik was zelf weer even terug in 2 VWO, waar ik voor Engels een proefwerk niet of nauwelijks had geleerd. Want, dacht ik, als ik mét leren zulke hoge cijfers haal, moet het zonder leren nog steeds wel voldoende zijn. Niet dus. Dat werd een 3.. oeps…
Een ander voorbeeld, uit mijn pianolespraktijk: een meisje dat weigerde om thuis te studeren, want “mijn moeder zegt dat ik alles zonder te leren ook wel kan. Als ik het maar begrijp.” Dat werd m dus niet, want begrijpen is stap één, dat klopt, maar uitvoeren is echt een kwestie van veel herhalen…
En een uitspraak van mijn eigen moeder, waar ik nog steeds de kriebels van krijg, maar die wel klopte, toentertijd: “bij jou moet alles het liefst gisteren al klaar!” Want alles moest bij mij altijd snel en in één keer goed…
De overtuiging dat alles wel in één keer lukt. Want tot op een bepaalde leeftijd heb je nooit veel hoeven doen om de dingen te begrijpen en op school goed te scoren. Totdat het gaat om uit het hoofd leren, concentreren, herhalen… En de teleurstelling als die dingen dan opeens niet meer in één keer lukken. Ik kan je vertellen: muziekles helpt. Want je doet iets totaal anders en je leert dat je herhaling en doorzettingsvermogen nodig hebt om je doel te bereiken.

Mijn hoofd is erg goed in snelle bruggetjes leggen, dus ik hoop dat je me nog kunt volgen als ik wat onverwachte afslagen neem…

Veel dingen die ik maak, of het nou om tekenen, schilderen of bij wijze van spreken haken gaat, wil ik maar één keer doen. Dat ik ooit 7 papegaaien op éénwielers (voor Papa-gaai ging fietsen, van Jeroen Schipper) heb gehaakt, was een klein wonder. Al had ik daar variatie ingebracht door andere kleuren en attributen toe te voegen.
In het maken van de illustraties voor mijn kinderboeken zat/zit het ook. Het was echt een uitdaging om sommige plaatjes meerdere keren over te doen, totdat ik tevreden was. En dan wilde ik bijvoorbeeld zo’n vogel niet nóg een keer tekenen, want ik was ervan overtuigd dat ik dat nooit meer zo zou kunnen doen als die ene mooie… Oh, en op het moment probeer ik uit of ik ook digitaal kan illustreren… dan gáán er vaak tekeningen opnieuw… dat wil je niet weten…

Het is denk ik ook daarom dat ik zo houd van intuïtief schilderen. Je maakt wat er in je opkomt en dat is het dan ook. Je kijkt wat er ontstaat en borduurt daarop verder. Een enkele keer maak ik wél een schilderij met een vooropgezet doel. Dat zijn echte uitdagingen, maar ik ben dan ook wel weer extra trots als die dan lukken. Zo schilderde ik een keer een mier, gewoon omdat ik het leuk vond om dat insect eens flink uit verhouding groot op doek te zetten. Later las ik dat de mier de betekenis kan hebben van volharding, discipline, ijver… Ik heb met schilderijen die echt iets moeten voorstellen al die dingen inderdaad wel nodig ja…

Terug naar het begin van deze blog. Mijn pensioen. Ergens hebben die dilemma’s ook wel te maken met overtuigingen. Je leert – tenminste, ik wel – dat je hoort door te werken tot de pensioengerechtigde leeftijd. Ik was er eerder ook van overtuigd dat ik dat ging doen.
Je hoort van mensen die nog lang daarna blijven doorwerken omdat ze er zo blij van worden. Dat maakt voor mij af en toe dat ik aan mijzelf ga twijfelen. Is het dan zo gek dat ik best graag eerder wil stoppen?
Ik denk dat ik maar beter voor ogen kan houden dat het niet gaat om ‘stoppen’, maar om kiezen voor waar ik zelf graag mee bezig wil zijn. In mijn eigen tijd, op mijn eigen tempo. Niet gestuurd door anderen. Niet gebonden aan plaats of tijd. Hmmm… toch nog maar eens verder informeren naar de mogelijkheden…

Afbeelding: Ant. Om de reden dat die in deze blog voorkomt. 60 x 60 cm, acryl op doek.