Bewaren

Op het moment werk ik aan het poppenkledingkastje dat mijn vader ooit voor mijn dochter maakte. Met twee deurtjes, waarachter een hanggedeelte en twee plankjes om van alles op te leggen. Onder de deurtjes zit ook nog een laatje. Hij schilderde dat destijds in de kleuren van de kamer van dochterlief. Nu maak ik het passend bij de kamer van jongste kleindochter. Zij is een echt poppenmoedertje. Pop moet regelmatig andere kleertjes aan, en vooral niet vergeten: een schone luier! Ik maakte al een keer een setje katoenen luiertjes daarvoor.

Ik ben over het algemeen niet zo heel bewaarderig, alleen van zaken waarbij ik een gevoel heb. Waarbij ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om die weg te doen.
Zo staat hier ook nog steeds een doos vol Duplo. Aangevuld voor de kleindochters, dat wel, want oma vindt het zelf ook veel te leuk speelgoed 😇 En ik denk ook niet dat die doos na deze ronde zomaar de deur uit gaat. Soms heb je dat.

Vroeger thuis speelden we veel met de Lego die mijn vader al was begonnen te sparen toen hij nog niet eens getrouwd was, laat staan dat er kinderen in het spel waren. Die blokjes heb ik nu nog steeds tussen onze eigen Lego zitten. Je merkt soms dat ze wat ouder zijn, doordat ze niet meer zo goed hechten met de nieuwere, maar dat is het dan ook. Het leuke is, dat we daardoor een verzameling hebben die je niet zo snel ziet. Er zitten blokjes tussen die je nu niet meer tegenkomt.
Toen laatst oudste kleindochter ermee speelde, kwamen bijvoorbeeld de langere blokjes met tekst erop tevoorschijn. Hotel. Politie. Maar ook: Cigaretten. Haha, want ja, in die tijd was dat de gewoonste zaak van de wereld. Ik moet zeggen, dat ik dat blokje toch maar even heb weggelegd. Vond het zo gek in de tegenwoordige tijd…

In de speelhoek voor de kleindochters staat ook een speelgoedbankje met klep. Waarin je dus van alles kunt bewaren. Dat maakte mijn vader ooit voor óns als kleine kinderen… Toen mijn oudste werd geboren kreeg het een make-over met nieuwe stof op de zitting en nieuwe kleurtjes op het hout. Zoals het toen werd, zo staat het er nu nog en wordt het nog veelvuldig gebruikt door de kleindochters.

Als ik dat zo opschrijf, denk ik: toch een leuke verzameling van bewaarde spullen. En dan heb ik het nog niet eens allemaal genoemd…
Manlief maakte bijvoorbeeld op de MTS een tafeltje wat nu nog als speeltafel door de kinderen wordt gebruikt. Hij maakte ook een trap op schaal en daar staan nu regelmatig allemaal Duplo poppetjes op. Jongste kleindochter zou er het liefst zelf op klimmen, maar daarvoor zijn de treetjes toch echt te smal, gelukkig. Buiten ligt ook nog de slee die Edgar maakte in zijn MTS-tijd. Helaas kunnen we die niet zo vaak meer gebruiken, tegenwoordig.

Op het IKEA-kastje waarin onze dames vroeger al van alles opborgen, zit mijn pop Leo. Die kreeg ik toen mijn zusje geboren werd. Mijn vader was er speciaal voor naar een speelgoedzaak in Rotterdam gegaan, omdat het een pop op babyformaat moest zijn, die ook nog in bad kon… Leo heeft ogen die open en dicht kunnen en als je hem dus plat of rechtop houdt, hoor je een geluidje wat ik niet kan omschrijven, maar wat direct herinneringen oproept. Hij heeft ook een geur die echt bij hem hoort. En nee, hij stinkt niet, haha.
De kleindochters mogen met hem niet spelen, want zijn armen zitten niet meer zo stevig. Het plastic is te oud en nieuw ingezet elastiek trekt daar dwars doorheen.. Maar goed, hij heeft nu een door mij gehaakt kersttruitje aan (zo blijven zijn armen zitten) en een joggingbroekje wat de kleindochters hebben gedragen. Leo gaat echt nooit weg. Die geur, dat geluid…

Het kleine beertje dat ik ooit als baby van mijn ouders heb gekregen, is er ook nog. Ik heb het een paar jaar geleden iets laten opknappen door een poppendokter in Drenthe. Beetje jammer wel, want zij gaf hem een nieuw lijfje en nieuwe voorpootjes, waardoor het voor mij niet meer helemaal aanvoelt als vroeger. Gelukkig zijn het hoofdje en zijn beentjes nog wel origineel. Is ie niet helemaal ‘weg’.
In het jaar van mijn burnout begon ik steeds meer te tekenen. Beer was één van de eerste figuren die daaruit is voortgekomen. Ik tekende hem in de armen van een meisje dat vaak weggedoken zat in de capuchon van haar sweater. Beer was haar houvast.
Zo zie ik dat zelf ook nog steeds. Beer was en is mijn houvast. Die was en is er altijd. Daarom mocht hij ook in de titel van mijn website en bedrijf: Making Things Bearable.
Beer maakte de dingen letterlijk draaglijker. Via Beer kon ik tekenen wat ik voelde en dat was op dat moment makkelijker dan praten. Soms nog wel, trouwens…
Toen mijn oudste kleindochter een voorliefde ontwikkelde voor de pandaknuffel van IKEA, kreeg Beer er een maatje bij: Panda deed zijn intrede. Hij is de ondeugende van het stel. Beer moet hem regelmatig tot de orde roepen. Ik schreef en illustreerde een aantal boekjes met dit duo in de hoofdrol. (Zie https://makingthingsbearable.nl/product-categorie/kinderboeken/)

Zo zie je, het gezegde ‘Wie wat bewaart, heeft wat’ bewijst toch steeds weer bewaarheid te zijn.
Ik hoop dat je het misschien ook wel herkent, die spulletjes en hun herinneringen. Mijn vader zou vereerd zijn dat zijn maaksels door de volgende generatie nog met liefde worden gebruikt ♥

 Afbeelding: mijn lieve pop Leo, in kersttrui. Niet te koop, niet vervangbaar.