Zingen -2

De laatste tijd zit ik weer veel “in mijn hoofd”. Zonder daar een oordeel over te vellen, merk ik dat het me wel in de weg zit.
Ik denk onder andere over vriendschappen en wat die betekenen. Vrienden zijn er in mijn ogen altijd voor elkaar. Zonder bij elkaar op de lip te hoeven zitten.

Vroeger had ik er niet veel, vriend(inn)en. Ik dacht soms van wel, en dan was het opeens toch weer niet zo. Ik was te ‘anders’. Op het ene moment boeide het me niet, speelde ik als kind gewoon met wie daar zin in had. Op het andere moment had ik van iemand hoge verwachtingen, die dan later als een zeepbel uit elkaar spatten.

Uit mijn lagere schooltijd herinner ik me niet veel vaste vriendinnetjes. Ik herinner me dat ik wel dácht dat ik die had, maar dat die dan door anderen werden ‘afgepakt’. Want zo noemde je dat toen. De grap is dat ik met één van die klasgenootjes via de social media tegenwoordig weer contact heb.
Op de middelbare school was het zo mogelijk nog lastiger. Wie kon je vertrouwen… ik wist het niet. Ook hier was ik een soort buitenbeentje. Ik kon goed leren. Maar – en nu weet ik dat het mijn hoogsensitiviteit was – ik was ook anders dan de anderen. En weet je hoe vaak ik heb gedacht dat het vast wel wederzijds was, als ik weer eens verliefd op iemand werd…
Ik herinner me wel twee vriendinnen: bij één sliep ik zelfs toen mijn ouders bij mijn oma moesten zijn, die op sterven lag. Ik weet nog dat ze zei, toen ik hoorde dat oma overleden was: je mag best huilen hoor… Ik kon dat toen niet, dat kwam later pas, maar die liefdevolle uitspraak vergeet ik niet. Haar ‘spreek’ ik nu een paar keer per jaar via de socials, als we elkaar feliciteren met onze verjaardagen.
Een andere vriendin kwam pas in de laatste twee jaar. Met haar fietste ik altijd in tussenuren naar mijn huis, om bij mijn moeder koffie te drinken. Haar moeder was namelijk meestal niet thuis. Ik weet ook nog dat ik haar huis alleen kon vinden als ik eerst naar school fietste. Want rechtstreeks wist ik de weg niet, haha. Er is na de middelbare schooltijd nog even contact geweest, maar dat is op een gegeven moment helemaal verdwenen.

Vriendschap is een illusie
Vriendschap is een droom
Een pakketje schroot, met een dun laagje chroom
Dat zingt Het Goede Doel. Omdat vriendschappen komen en gaan. Dat hoorde ik altijd in dat liedje. En dan negatief gezien: je kunt er maar beter niet aan beginnen, het is toch maar een illusie…
Zelf vind ik het erg lastig als vriendschappen verdwijnen. Ik heb er eigenlijk nog steeds niet heel veel. Des te kostbaarder voelen ze.

Op het moment houdt een vriendschap mij bezig, die vooral veel voor mij heeft betekend in de tijd dat ik in mijn burn-out zat. Wat heb ik veel met hem gepraat in die tijd. Erna ook nog, want ik kon dat maar moeilijk loslaten. Dat dit nu verwatert, vind ik verschrikkelijk, als ik eerlijk ben.
Toch is er ook iets in mij wat zegt dat het wel tweerichtingsverkeer hoort te zijn, zo’n vriendschap. Dus probeer ik het maar te laten gaan…

Zing
Jouw lied
Met aandacht voor
Wie er met jou
Meezingt

Dit elfje staat op boekenleggers, die passen bij mijn prentenboek Paradijsvogelplein.  Ik zocht naar woorden waarin de boodschap van mijn boek weerspiegeld wordt. En dat werden deze.

Rekening houden met een ander. Aandacht hebben voor een ander. Het zijn eigenschappen die voor mij zo doodnormaal zijn, dat ik me erover kan verbazen dat iemand dat niet zou doen.
Het schept in mijn hoofd wel verwachtingen en dat is dan meteen de crux van dat hele vriendschapsgedoe: ik heb de neiging van een ander hetzelfde te verwachten als wat ik zelf doe. En dat is niet realistisch.

Als HSP ben je meer gericht op een ander, goed in anderen aanvoelen, jezelf wegcijferen voor de lieve vrede… Ook al weet ik dit best, als ik hierover kan lezen, bijvoorbeeld op https://hoogsensitief.nl/waarom-hsp-sneller-teleurgesteld-zijn-in-vriendschappen/ helpt dat wel. Het gevoel dat ik niet de enige ben die dit zo beleeft. Ze omschrijven echt precies zoals ik het voel. Het lezen waard, als je dat een beetje beter wilt begrijpen.

Ondertussen zing ik mijn eigen liedje verder. Soms harmoniseert het opeens met het liedje van iemand anders en dan geniet ik. Alle vogeltjes mogen zingen zoals ze gebekt zijn; nu nog leren dat ze dat echt niet altijd samen hoeven te doen. In het grote geheel harmoniseert het als vanzelf…

Afbeelding: een aquarel met Beer (verkrijgbaar als ansichtkaart). Die in z’n eentje geniet van een mooie zonsondergang. Hij heeft geen mobieltje waarmee hij dan direct dat plaatje weer wil delen. Hij blijft bij zichzelf. Kunnen we nog wat van leren. Het doet me ook denken aan een liedje van het nieuwe boek + album, Kleurvlucht, van Jeroen Schipper: Oranje. Heeft het ook nog een link met zingen 😉