Zoeken

Ken je dat? Dat je iets kwijt bent, het hele huis afzoekt en soms nog verder, het niet kunt vinden en dan maar besluit om het nieuw aan te schaffen? Op het moment dat je het nieuwe in handen hebt, komt opeens het oude weer tevoorschijn en heb je er twee. Zo heb ik al meerdere ‘oortjes’, nogal wat reserve scharen en zelfs een paar dubbele pianoboeken…

En deze dan: je zoekt het niet, maar je vindt het wel. Vaak als je juist iets ánders aan het zoeken bent, loop je tegen iets aan waar je nooit meer aan gedacht had. Om bij die pianoboeken te blijven: als ik er eentje zoek, kom ik vaak juist een ander boek tegen waar ik nog veel meer zin in heb om uit te gaan spelen… Of laatst, ik zocht een ketting (die ik nog steeds niet gevonden heb, trouwens) en kwam ondertussen een horloge tegen dat ik al lang niet meer had gedragen. Het loopt niet, maar ik ga er binnenkort toch maar eens een batterijtje in laten zetten. Kan ie weer om. En die ketting komt waarschijnlijk een keer boven water als ik er al helemaal niet meer op reken.

Ik moet ook denken aan het zoeken naar een mooi plaatje om te fotograferen. Afgelopen zondag waren we met de (klein)kinderen in Madurodam en ik had me voorgenomen om de mooiste effectplaatjes te gaan schieten. Nou, plannen maken is leuk, maar het loopt altijd anders. De leukste en mooiste plaatjes ontstonden uit spontane situaties. Of toen de kleindochters bij de groepsfoto het zat werden en een dansje gingen doen. Dát werd pas een geslaagde foto!

Zoekt en gij zult vinden, zeggen ze dan. Ik merk dat ik veel meer ‘vind’ als ik juist niet zoek. Als ik de dingen laat gebeuren. Dan komt het mooiste op mijn pad.

Ik herinner me een herfstvakantie dat ik in een bos was en dacht: nú ga ik eens mooie paddenstoelenfoto’s maken! Nope, waar ik liep zag ik ze niet. Ook niet waar ik ze het jaar daarvoor wel had gezien. Pas toen ik ging loslaten wat ik in mijn hoofd had, kwamen er toch mooie foto’s. Een roodborstje dat bleef zitten voor de foto. Bijzonder gevormde takken. En toch nog wel paddenstoelen, al waren het niet de vliegenzwammen waar ik op hoopte.
Kan er nu al zin in hebben, om straks in de herfstvakantie weer met mijn camera het bos in te lopen. En gewoon te kijken wat ik tegenkom. Soms loop ik eerst een keer zonder ook maar één plaatje te schieten. Een volgende wandeling duurt juist weer veel langer dan gedacht, doordat ik steeds weer interessante details zie.

Mijn hoofd houdt wel van die  zoek-modus. Zoeken naar redenen achter dingen. Zoeken naar het waarom. Soms maakt dat zoeken me ook (onnodig) achterdochtig. Waarom doet iemand iets (niet)? Ligt het aan mij? Die manier van zoeken is behoorlijk vermoeiend, kan ik je zeggen. Deprimerend ook, als ik niet uitkijk. Want het ligt nogal voor de hand om zelf een antwoord in te vullen, wat vaak niet heel positief uitpakt. Als ik het echt zou willen weten, zou ik het beter kunnen vragen.

Vragen naar het waarom is ook iets wat jonge kinderen veel doen. Vooral weetgierige kinderen. Ze willen van de hoed en de rand weten. En dat is precies de manier waarop ze de (eigen)wijsheid vergaren, die ze hun hele leven zal bijblijven. Ik had afgelopen weekend de discussie wanneer het nou brutaal is, als kinderen jou bijvoorbeeld recht voor z’n raap vragen “Wie ben jij?” Ik besloot dat het vooral ligt aan de toon waarop. Vragen stellen is helemaal niet verkeerd, het kan wel een geval zijn van ‘c’est le ton qui fait la musique’… Als ik het goed beschouw, ben ik zelf ook nog zo hoor, zo als een kind. Zoekend en vragend. Nieuwsgierig. En een tikkeltje eigenwijs 😉

Wanneer ik voor mijn website iets voor elkaar wil krijgen, zie je me uren zoeken op internet naar de oplossing. In eerste instantie zie ik dan door de bomen het bos niet. Zoveel informatie! Vaak denk ik dan: ik geef het op, ik vraag het wel aan iemand die er echt verstand van heeft. Maar bijna net zo vaak vind ik toch zelf de oplossing, op het moment dat ik de vraag al bij iemand anders heb liggen. “Sorry, al opgelost!” app ik er dan achteraan. Ik heb een vriendin die dit onmiddellijk zal herkennen, haha.

Zo ook nu: ik wilde per se dat iemand van alle kaarten die ik aanbied, zelf een set zou kunnen samenstellen, waar dan een korting op zit. Dat klinkt heel eenvoudig, maar bleek het niet te zijn… Het heeft me een paar dagen hoofdbrekens gekost. Terwijl ik weet dat een webwinkel-bouwer het zó even voor elkaar bokst. Maar daar ben ik dan net weer te eigenwijs voor. Dus puzzel ik door. De oplossing kwam op het moment dat ik stopte met zoeken en de informatie liet bezinken. Het is gelukt. Je kunt nu uit alle categorieën kaarten kiezen, een set van 6 samenstellen en dan voor 5 betalen. Ik moet erbij vertellen dat ik voor de duidelijkheid in de winkel echt álle kaarten stuk voor stuk langs moest om er toelichting bij te zetten. Maar ja, dan heb je ook wat!

Kijk zelf op mijn website in de WINKEL bij de Kaarten en de Kerstkaarten.

Afbeelding: een foto van vorig jaar oktober, in het bos bij Otterlo. Niet gezocht, wel gevonden. Het is een bruine ringboleet, na een regenbui. En ja, die naam, die heb ik wel even opgezocht 😉