Genieten

“Geniet ervan!” Het is zo’n standaard uitspraak van mensen, als iemand op vakantie gaat, een kind krijgt, met pensioen gaat, of noem maar op. Vaak met erachteraan iets als: “want voor je het weet is het voorbij!”
Ik hoorde ooit iemand zeggen: nou lekker dan, alsof je op commando kunt genieten!
En ergens las ik: juist dat stukje er achteraan maakt dat ik alweer denk aan waar ik niet aan wíl denken en hop, het genieten is voorbij…

Ik mag nogal graag over woorden nadenken. Kan ik van genieten (dat was een inkoppertje 😉).
Dit woord, genieten, is best bijzonder. En de uitspraak waar ik deze blog mee begon, ook. Want zeg nou zelf, kún je ook echt op commando genieten? Nou, nee, dat denk ik niet. Maar waarom zeggen mensen het dan? Dat ligt volgens mij niet zo negatief als het nu lijkt. Het is een manier om de wens uit te spreken dat degene tegen wie je praat, gaat genieten van… noem het maar. Gebiedende wijs is niet zo gebiedend als het lijkt, in dit geval. Het wenst meer dan dat het opdracht geeft.

Ik snap wel dat sommigen het nogal dwingend vinden klinken. Dat zijn vaak mensen voor wie genieten niet zo vanzelfsprekend is. “Geniet er maar van” zeggen tegen iemand die met mooi weer in de tuin zit, een hele piet lijkt, maar eigenlijk zit te herstellen van een dikke depressie. Niet handig.
“Geniet er maar van” zei ook de directeur van mijn man, toen onze oudste net geboren was en hij hem moest ontslaan. Want nu had hij extra veel tijd om te genieten van die baby? Ja, tuurlijk, maar wie betaalt dat dan, zonder werk? Hoezo, ondoordacht…

Het is vooral het ondoordachte wat mij kan storen als mensen zo’n uitspraak doen.

Maar goed, ik geniet wel hoor! Ik kan genieten van mooie natuur. Van mooie muziek of een mooi schilderij. Ik geniet van de aanwezigheid van lieve mensen in mijn omgeving. Van mijn lieve kleindochters.

Maar ik geniet ook van alleen zijn. Even niemand, even alleen ik. Even niks ‘moeten’. Even stilte. Dan pas kom ik bij mijzelf.
Terwijl ik dit schrijf, merk ik dat ik er achteraan wil zeggen: dat levert dan vaak weer de mooiste schilderijen of tekeningen op. En ik denk: maar móet het iets opleveren dan?

Afgelopen meivakantie was ik 10 dagen solo in een huisje op de Veluwe. Al een hele tijd geleden geboekt en bedacht: nou, dan ga ik eens lekker wandelen, fotograferen, tekenen, componeren… Als ik dat aan collega’s vertelde, kreeg ik ook: “geniet er maar van!”
Puntje bij paaltje: mijn knieën vonden dat het anders moest en ik wandelde maar heel weinig. Ik fotografeerde bijna niet. Ik componeerde ook niet, want ik was de oplader van mijn laptop vergeten… Ik tekende wel en ik las. En ik deed er ongeveer de halve vakantie over om mij daarbij neer te leggen.
Ik heb toch nog één wandeling kunnen maken, in de kasteeltuinen van Cannenburch. Tussen de bomen, de bloeiende rododendron en alle waterpartijen liep ik te genieten. En toch nog wat te fotograferen.

Wat doen wij onszelf eigenlijk aan hè? Dat idee van dingen ‘moeten’…

Ik heb daar in dat huisje veel op de bank gezeten. Met een boek. Maar ook gewoon met mijzelf. En mijn gedachten.
Over dat ik altijd wel veel fotografeerde op vakanties, maar of ik dat nou echt wel voor mijzelf deed of om aan de verwachtingen van anderen te voldoen…
Tekenen was net zoiets. Deed ik dat omdat ik het zelf leuk vond, of om aan anderen te laten zien hoe goed ik wel niet bezig was…
Of die ene vriend, moest ik die nou echt opbellen omdat ik had gezegd dat ik dat misschien wel zou doen?
Conclusie: ik moest helemaal niks. Niet van die anderen. Er is niemand die er iets van vindt als ik eens geen of minder foto’s deel. Tekenen ging veel beter als ik niet naar een wit papier ging zitten staren, maar er pas voor ging zitten als de inspiratie langskwam. En die kwam wel hoor.
Opbellen heb ik ook niet meer gedaan. Ik had geen behoefte aan een gesprek. Die vriend snapt dat, dat weet ik gewoon. Wij pakken op elk willekeurig moment zó de draad weer op.

Pas toen ik dat allemaal had losgelaten, kwam het genieten. Bij beetjes. Genieten van de rust. Want blijkbaar had ik die nodig. Blijkbaar had het universum iets anders met mij voor dan een actieve meivakantie. Het was tijd voor pas op de plaats. Nou ja, zonder die pas dan. Gewoon, op de plaats rust. Ik mocht best bankhangen en tv-kijken. Of in slaap vallen. Ik mocht best steeds datzelfde spelletje op mijn telefoon spelen. Twee boeken uitlezen. Of in de tuin naar de vogeltjes kijken en luisteren.  Het enige dat ‘moest’ was lief zijn voor mijzelf…

Sinds ik ben gaan nadenken over die uitspraak “geniet ervan!” zeg ik het zelf ook liever anders. Het wordt vaker: “ik hoop dat je een fijne tijd hebt” of “ik wens je toe dat je ervan kunt genieten”. Want die wens, ja, die is echt wel gemeend. Niet alleen bij mij. Ook bij de mensen die zo’n geijkte uitspraak er snel uit laten glippen.

Met woorden spelen, het is echt genieten. Voor mij. En als jij iets doet waar je blij van wordt, vergeet dan niet ervan te genieten 😉

Afbeelding: cocooning. Acryl op doek, 50 x 50 cm. Deze zit niet in mijn webshop. Ik schilderde het in een periode dat ik alleen dát wilde: lekker in een coconnetje kruipen en rust vinden. Vind je het toch een mooi schilderijtje, dan hoor ik dat graag, want ik heb het nog wel…