Meemaken

Je moet het meemaken om het te begrijpen. Je moet erbij geweest zijn om te weten wat er bedoeld wordt. Vandaag is een bijzondere dag: je hebt m nog nooit eerder meegemaakt en je zult m ook nooit meer meemaken.
Zomaar wat uitspraken die ik tegenkwam als ik googelde op ‘meemaken’.

Het is een woord dat langskwam in een liedje dat ik hoorde tijdens het luisteren naar mijn wekelijkse ontdek-lijst op Spotify. Zangeres Eline zingt over hoe ze altijd heeft geprobeerd om maar aan te passen naar wat ze dacht dat er van haar verwacht werd. Totdat ze zichzelf weer ontmoette en dacht: hoe langer ik me meemaak, hoe meer ik denk ‘Waarom?’
En op dat zinnetje ging ik ‘aan’. Eerder vond ik de titel maar een beetje zoetsappig: ‘Ik zal van me houden’. Jaja, dacht ik, weer zo eentje. Zelfliefde is ook zo’n toverwoord tegenwoordig. Maar hoe zij met woorden speelt in dit liedje, dat sprak me erg aan. Jezelf ontmoeten. Jezelf meemaken. En dan denken: ik ben best de moeite waard.

Als ik dat zo opschrijf, denk ik: dat dus. Dat is mij ook overkomen, de afgelopen jaren. Na het grootste deel van mijn leven aanpassen aan mijn omgeving. Leven naar wat ik dacht dat er van mij verwacht werd. Steeds wel met dat stukje ‘ik’ wat er doorheen wilde komen. Want ik dééd wel wat dicht bij mij lag. Ik ging naar het conservatorium. Ik werd muziekjuf. En ik werk nog steeds als zodanig met kinderen in de basisschoolleeftijd.

Zelfs het beroep uitoefenen wat goed bij jou past, kan gepaard gaan met jezelf verliezen.
Dat lijkt zwaar, maar als je erover nadenkt: in de hele maatschappij wordt er van ons verwacht dat we ons richten naar wat er gangbaar is. Regeltjes, normen en waarden. Opgelegd.
Pas als je leert naar jezelf te kijken zonder oordeel, ga je zien wat jij zelf belangrijk vindt. Niet dat je dan meteen al die regels, normen en waarden overboord gooit, maar je pikt eruit wat voor jou passend is.
Je gaat niet meer alleen werken om geld te verdienen; je kiest voor waar je blij van wordt. Want dat houd je ook nog eens het langste vol. Je leeft niet om te werken, je werkt om te leven. Die ken je vast wel. En hoe waar is dat.

Zelf heb ik gemerkt dat ik veel naar anderen heb gekeken om te weten hoe je moest zijn. Dat klinkt cryptisch, maar is logisch als je altijd hebt gehoord: maar wat zouden de buren ervan zeggen? Wat zou je vader ervan vinden? Wat zou… Dan ga je je vanzelf richten op die ander en laat je je eigenheid langzaam verdwijnen.
Leef je naast iemand die vaak met veel bombarie zijn eigen gelijk probeert te halen? Dan denk je al snel dat dat de manier is om overeind te blijven en ga je daarnaar handelen. Ook al past dat eigenlijk niet bij wat je van binnen voelt…

Blijkbaar ben ik toch eigenwijs genoeg geweest, al die tijd, want er is altijd wel iets doorheen gesijpeld wat niet te maken had met wat de ander vond. Maar met wat voor mij belangrijk was.
Eigenwijs genoeg om voor iemand te kiezen die: niet gelovig is (streng katholiek opgevoed als ik was); iemand die niet passend zou zijn (jij bent een leuke vriendin voor zijn zus, maar niet voor hem, aldus mijn schoonmoeder ooit).
Eigenwijs genoeg om niet naar de MAVO te gaan, maar om te bewijzen dat VWO wel degelijk bij mij paste (ik had die score, maar zou ‘te speels’ zijn).
Die eigenwijsheid gaf me wel het gevoel dat ik mij dan weer moest bewijzen. Dus ging ik met mijn rapporten terug naar mijn oude lagere school: kijk eens, ik kan het gewoon!
En voor wat mijn relatie betreft: inmiddels zijn we samen opa en oma en dat is het leukste wat er is.

Ik heb moeten leren om te accepteren dat ik nogal veelzijdig ben en dat dat mag. Muziek, tekenen, schilderen, schrijven, met kinderen werken… het past me allemaal. Graag met veel afwisseling, anders ga ik me vervelen.
Niet iedereen snapt dat. “Oh, jij doet ook veel!”  “Ik dacht dat je van de muziek was?”  “Ben je de liefde voor muziek kwijtgeraakt?” Als je keuzes maakt om ruimte te krijgen voor al die verschillende dingen, blijft je omgeving soms in vertwijfeling achter. En als je niet uitkijkt, ga je nog aan jezelf twijfelen ook.

Maar dan weer dat liedje: hoe langer ik me meemaak… hoe meer ik denk: waarom zou ik me anders voordoen dan ik ben? Het is immers allang bewezen dat eerlijk het langst duurt. Dat wat je vanuit je hart doet/maakt/zegt, het meeste effect heeft. Dus ga ik verder op de weg die ik ben ingeslagen. Dichterbij mijzelf dan ooit. Je moet me meemaken om dat te begrijpen.

Afbeelding: Schip. Omdat dit ook een eigenwijs schilderij is. Iemand op een kunstmarkt vond het een keer een gewaagde kleurencombinatie. Dank! Ik houd wel van gewaagd, op zijn tijd. Het is in elk geval ontstaan door te doen, niet door te denken. Door dichtbij mijzelf te blijven. En de titel? Dat komt doordat ik, toen het klaar was, de witte driehoeken op zeilen vond lijken. Daarbij, ik had het geschilderd met de instelling: we zien wel waar het schip strandt!