Terugkeren

Free quoting Sean Connery:
Being unhappy with where you live, starts when you go explore the world outside.
That’s what makes the world go round: people going outside. But none of them come back and change what’s wrong inside.

(Vrij naar Sean Connery:
Ongelukkig zijn met waar je leeft, begint wanneer je de wereld daarbuiten gaat ontdekken. Het is wat de wereld draaiende houdt: mensen die eropuit  gaan. Maar niemand van hen komt terug om te veranderen wat er van binnen niet klopt.)

Een uitspraak die ik vrij vertaal als: verbeter de wereld, begin bij jezelf. Wat dan weer iets is dat ik vroeger vaak te horen kreeg en toentertijd negatief interpreteerde: het lag dus altijd allemaal aan mij… Het werd ook wel negatief ingezet. Ik kan de intonatie nog horen… Alleen weet ik nu dat er een positief idee aan ten grondslag ligt: je kunt eenvoudig niet de wereld verbeteren als er bij jezelf nog zoveel te doen is.

Sterker nog: als ouders hun eigen persoonlijke problemen aanpakken, verbetert vaak het gedrag van hun kinderen. Dat is een stevige uitspraak, want ik weet ook dat niet álles daarmee te regelen is, maar heel vaak klopt het wel.
Ik heb een vriendin waarvan een dochter niet goed functioneerde. Sinds moeder haar eigen angsten is gaan aankijken, is dochterlief aan het opbloeien! Dat is me nogal een voorbeeld…

Ik wil het nog wel verder trekken: veel mensen zijn geneigd om problemen die ze tegenkomen op hun omgeving te gooien; het ligt nooit aan henzelf, maar altijd aan de ander.

Automobilisten, bijvoorbeeld, die vinden dat zij de enige zijn die goed kunnen rijden: “Zij heeft zeker haar rijbewijs bij een pakje boter gekregen!” als iemand je geen ruimte geeft op de weg. “Als je ergens de weg niet kent, hoef je nog niet de rest van het verkeer op te houden!” als iemand voor jou duidelijk op zoek is naar de juiste afslag en daardoor langzaam rijdt. Ik zou zeggen: houd zelf wat meer afstand en geef mensen de ruimte, dat scheelt jou ook een hoop stress…

Een paar maanden geleden viel ik nogal hard op straat. Als iemand vroeg wat er nou gebeurde, gaf ik de werkzaamheden de schuld: “Overal liggen tegels scheef, doordat er aan de straten gewerkt wordt. Daardoor struikelde ik.” Achteraf denk ik: was er niet gewoon bij mijzelf iets niet in de haak? Had ik niet beter kunnen opletten? Speelde wat ik nu weet over mijn knieën niet toen al een rol?

Terwijl ik dit schrijf, gaat er in mijn hoofd wel weer een stemmetje aan hoor: dus jij beweert dat het altijd aan jezelf ligt? Dat jij zelf altijd schuldig bent?
Poehee… het gaat niet om schuld. Het gaat om een instelling. Eentje waarbij die vraag uit mijn vorige blog weer om de hoek komt kijken: “Wat zou liefde doen?” Liefde voor jezelf, bedoel ik dan voornamelijk. Als je die inzet, komt de liefde voor de ander ook. Bij mij betekent het: met liefde kijken naar wat mijn lijf nodig heeft, zal veel verdere ongelukken kunnen voorkomen… Die stratenmakers konden er niks aan doen…

Terugkeren. Naar jezelf. Daar gaat deze blog over. Terugkeren naar de kern die maakt dat je beter in je omgeving staat. Liefde voor jezelf die maakt dat je liefdevol naar anderen kunt kijken. Dat je liefde uitstraalt, waardoor je omgeving meeprofiteert.
Ik heb nog best wat liefde aan mezelf te geven… al merk ik dat liefdevol naar binnen kijken mij de afgelopen jaren al erg heeft geholpen. Ik werd er milder van. Of eigenlijk: ik vond mijn milde zelf terug. En ja, het straalt af op mijn omgeving.

Een voorbeeld: in het team waar ik werk, voelde ik mij jarenlang niet gezien. Erbij hangen. En dat lag in mijn ogen allemaal aan de collega’s… Zij moesten rekening met mij houden, zij moesten mijn vak serieus nemen, etc… Totdat iemand mij zei: als je gezien wilt worden, moet je je laten zien. Sinds ik dat toepas, voel ik enorme verandering. Ik heb mijzelf al die tijd buiten het team geplaatst. Daar lag een angst aan ten grondslag om afgewezen te worden. Die angst heb ik aangekeken en nu… luistert iedereen ook naar mij als ik iets te vertellen heb; word ik wel degelijk serieus genomen; heb ik mijn plek binnen het team ‘veroverd’. Hoe fijn voelt dat… Ik keerde terug naar mijzelf en kon daardoor beter mijn echte zelf laten zien.
Jezelf zijn is de basis om gezien te worden voor wie je bent. Oké, dat eigen lokaal sinds 3 jaar helpt ook mee. Ik heb nu een eigen plek en merk hoe belangrijk dat voor mij is om tot mijzelf te kunnen komen en daar te blijven.

Al kan ik het heus nog steeds spannend vinden om mijn zegje te doen voor een groep collega’s die allemaal hun eigen mening hebben…

In de projectgroep die ik doe op school, met een aantal meiden uit groep 7, stond daar iets moois over in hun werkboek: is wat de ander vindt of zegt reëel of irreëel? Als je jezelf die vraag stelt, kun je vaak veel beter omgaan met de mening van een ander. Daarbij is de vraag “van wie is die mening nou eigenlijk?” ook erg helpend. Het leert je om bij jezelf te blijven. Ik leer dat nu pas toepassen. Wat ben ik blij dat ik het die kinderen nu al kan meegeven. Ik hoop ze indirect te laten voelen dat durven terugkeren naar jezelf de enige manier is om steviger in de wereld te staan.

En Sean Connery… tja… mooie man, mooie woorden. Het bestaat. (Bestond, helaas voor Sean.)

De afbeelding is Retrospective, een schilderij waarbij het gezicht ontstond tijdens het schilderen. Een van de meest wonderlijke ervaringen die ik op dat gebied heb gehad. Uiteraard past de titel ook mooi bij de titel van deze blog. Het is 50 x 60 cm en verkrijgbaar via mijn webshop.