Vieren

Vechten voor vrede. Wat een contradictie, eigenlijk.
Het houdt me bezig, deze dagen. Wat begint met Koningsdag, waarop we een verjaardag vieren, loopt via Dodenherdenking naar Bevrijdingsdag. Wat begint met kinderkleedjesmarkt gaat via de vlag halfstok naar Bevrijdingsfeesten.
Dit jaar, omdat het 80 jaar is na het einde van de Tweede Wereldoorlog, zijn de feesten uitgebreider. Met meer militair vertoon ook. En dat is precies waar voor mij de schoen wringt. Het voelt heel dubbel. Want uiteraard ben ook ik dankbaar voor degenen die ervoor gezorgd hebben dat wij nu in vrijheid kunnen leven. Vrijheid die ons bijna blijvend was afgenomen door puur haantjesgedrag. Een ander woord heb ik er niet voor. Wij mensen zijn ook maar dieren…

Die militairen… natuurlijk verdienen ze dankbaarheid. Ze zijn destijds hard nodig geweest om de rust in Europa te laten terugkeren.
Alleen… het beangstigt mij wel eens als ik bedenk dat we blijkbaar nog steeds militairen nodig hebben om de burger in vrijheid te kunnen laten leven. Hoe vrij is dat dan?

Ik weet, iedereen zou wel willen dat het allemaal niet nodig was. Dat het naïef is om zo te denken… Is dat zo?

Ik kan er gewoon niet omheen dat ik het maar niet begrijp dat mensen het elkaar zo moeilijk moeten maken. Voor mij is vrijheid: zijn wie je bent. Doen wat bij jou past. Gaan waar jij wilt gaan. Op de manier die jij kiest. Rekening houdend met elkaar. Met respect voor elkaar. Even aan de kant om een ander ruimte te geven. En op een ander moment zelf de gelegenheid krijgen om jouw ruimte in te nemen. Jouw ruimte claimen, zonder daar een ander mee teniet te doen. Omdat die ander van jou ook zijn/haar ruimte mag innemen.

In mijn coachingsperiode kreeg ik de zin mee: “Wat zou liefde doen?” In eerste instantie kon ik daar nog niet zoveel mee. Uhm, ja, wat zou liefde doen? Waar was liefde toen ik die nodig had? Nu weet ik wel beter: liefde is er altijd geweest hoor. Maar op het moment dat je de liefde voor jezelf niet ziet, niet kan zien, zie je die van de ander ook niet. Terwijl die ander gewoon doorgaat met liefhebben.
Het is waarschijnlijk ook naïef om te zeggen: als al die wereldleiders nou ook eens die vraag zouden stellen voordat ze grote beslissingen namen?

Kom ik toch weer terug bij dat dierlijke gedrag. Want bij dieren gaat het ook om territorium. Om voedsel. Om wie het meest imponerende mannetje is. Om wie de sterkste is. We hebben het niet voor niet over ‘haantjesgedrag’…

Alleen die mensen… die hebben hun verstand erbij gekregen. Die kunnen dus nadenken. En daar zit ‘m de crux: altijd als er iets moois wordt toegevoegd, wordt uitgevonden etc, is er ook een negatieve manier om dat toe te passen. Dus daar gaan we dan… ons brein is fijn als het kan zorgen voor bewustzijn. Het wordt een ander ding als het gaat manipuleren, oordelen, veroordelen…

Een ‘woord van nu’ is: manifesteren. Als je iets manifesteert, gebeurt het ook. Wat op mij overkomt als: zie maar duidelijk genoeg voor je wat je wilt, dan krijg je het ook.
Persoonlijk gaat me dat boven mijn pet. Natuurlijk, als je niet gelooft in wat je voor elkaar wilt krijgen, weet je zeker dat het niet gaat lukken. Geloven in jezelf en jouw doel is een eerste vereiste voor succes.

Maar ik heb het liever over ‘dromen’. Toen ik mijn Paradijsvogelplein maakte, vroeg iemand wat mijn droom met dat boek was. Nou, dat het in alle boekwinkels in Nederland zou komen te liggen! Droom groot, dan wordt het misschien klein waar. En elk succes is er één om te vieren, hoe groot of hoe klein ook. Dus ik vier. Met mijzelf. Een klein feestje van binnen, omdat het boek prachtig is geworden en het inmiddels overal te koop is. Misschien nog niet zichtbaar in de winkel, maar wel overal te bestellen. En straks op 16 mei vier ik met iedereen die dat wil een lanceringsfeestje in de bibliotheek van Hoogland. Hoe stoer is dat.

In het kader van die wereldvrede: daar droom ik ook van. Manifesteren dat die er komt, gaat mij te ver.

Laat ik deze blog vooral positief eindigen. Kleine successen gaan ook over het kind dat zegt dat het zich zo thuis voelt op school. De vriendin die vertelt dat ze steeds beter in haar vel zit. De oudere man die zichtbaar ontroerd is als jij muziek voor hem speelt. De kleuter die de prachtigste vogel tekent, ook al is ze nog maar 4. Paradijsvogels zijn het, allemaal. Het vieren waard.

En die liefde… die wint altijd… want “zolang de liefde maar blijft winnen, komt het allemaal wel goed”. Het is een liedje van Daniël Lohues, maar ik ben vooral fan van de uitvoering door Stephanie Struijk.

Afbeelding: Feather. Acryl op canvas, 50 x 70 cm.
Omdat ik een collega heb die vroeger in zijn klas het fenomeen ‘de veer van eer’ had, voor wie iets bijzonder goeds/aardigs had gedaan, hoe groot of hoe klein ook. Dat moest gevierd! Schilderij verkrijgbaar via mijn webshop.