Voelen

Laat ik het eens hebben over ‘voelen’, dacht ik, en ik typte deze eerste zin. Daarna werd het even stil. Want hoewel ik veel voel, erover schrijven is wel weer heel wat anders. Wat deel je en wat deel je niet?

Ik zocht het woord eerst maar eens op en vond in Van Dale: voe·len (voelde, heeft gevoeld)1 met de tastzin indrukken ontvangen: pijn voelen 2 betasten om te onderzoeken: voel deze stoffen eens; het voelt zacht het voelen geeft de indruk van iets zachts 3 (in het algemeen) merken, bemerken, beseffen: voel je wel? begrijp je? 4 voor iets voelen (a) er zin in hebben; (b) er sympathie voor hebben.
Nou, dat is duidelijk en dat wist ik eigenlijk ook wel. Maar waarom komt bij mij dit woord nu bovendrijven?

Ik voelde me vandaag onrustig. Nog aan het opruimen van een wintermarkt, afgelopen weekend en er was van alles dat ik wilde regelen. Voor mijn werk ook. Zodra ik tussendoor even verder schilderde aan een nieuwe matroesjka-set, voelde ik het: ik zou eigenlijk een hele dag willen schilderen, want pas dan kwam de rust terug. Waarom ik dat dan niet deed? Plichtsbesef, vrees ik. En ik ga vanuit onrust juist vaak nóg actiever worden. De vloer dweilen. Oud papier weggooien. Een plant snoeien die al weken in het gordijn aan het groeien is. Dat soort dingen.

Vlak na het avondeten viel ik voor de tv in slaap. Dan weet ik het wel: ik reageer op alle overprikkeling van de laatste dagen. Gek eigenlijk dat ik bij overprikkeling heel vaak de neiging heb om nog drukker bezig te gaan. Terwijl het logischer is om me dan terug te trekken.
Dat zie je ook bij jonge kinderen. Hoe moeier ze worden, hoe drukker. Met rode konen gaan ze maar door en door. Als je vraagt of ze moe zijn, ontkennen ze dat in alle toonaarden. Sommigen kunnen dan, zodra ze in bed liggen, meteen in slaap vallen. Anderen blijven ook dan nog uren woelen, omdat dat hoofd maar geen rust vindt. Ik ken er één die wel eens zei: “ik wil niet slapen met mijn ogen dicht!” Nou, dan slaap je met je ogen open, zei ik dan. Het laat zich raden hoe ik haar later in haar bed terugvond 😉

Vorige week had ik het over ‘moeten’ en deelde ik het gedicht ‘Dust if you must’.  Dat gedicht gaat niet alleen over wat we allemaal moeten van onszelf. Als je goed leest, haal je er ook uit dat we door al dat moeten, vergeten om stil te staan bij wat er voor moois om ons heen is. Ik zou willen toevoegen: dat we vergeten om stil te staan bij wat we voelen. Wat voel jij bij muziek? Wat voel jij als je in het bos loopt? Als de wind door je haar blaast, de zon op je gezicht schijnt? En nou niet heel flauw roepen: ik voel lucht verplaatsen en warmte op mijn huid. Ik denk dat je nog wel meer voelt dan dat.

Laatst hagelde het hier opeens enorm. Best grote stenen en heel veel. Het voelde koud en guur. Maar ik kon ook verwondering voelen. Kijken naar zo’n natuurverschijnsel en meer niet. Ik pakte wat hagelstenen van buiten en legde die bij mijn kleindochter in haar hand. Zij stond er in verwondering naar te kijken en even later was het: “nu zijn ze gesmolten!” (ja, letterlijk zo; ze heeft nogal een bizarre woordenschat voor haar 3 jaar) Door haar dat fysiek te laten voelen, zal ze niet snel vergeten dat hagelstenen klontjes ijs zijn, die door de warmte (van haar hand) kunnen smelten.
Op momenten dat ik alle aandacht geef aan die kleintjes, kan ik ook helemaal meegaan in het gevoel van verwondering.

Ik ben in de afgelopen jaren na mijn burn-out, me veel bewuster geworden van wat ik voel. Wil nog niet zeggen dat ik er ook altijd mee om weet te gaan, maar ik betrap me erop dat ik het toch echt wel beter doe 😉
Een jaar nadat ik weer op school was gaan werken, kwam de coronatijd. Wat ik toen allemaal heb gevoeld, is teveel om even op te schrijven. En ik denk er ook niet zo graag aan terug. Toch is er wel een ervaring geweest, die ik wil delen, vanwege de positieve uitkomst.
Er kwam een moment, de scholen waren weer open, dat de kinderen vanaf groep 6 een mondkapje moesten dragen. Ik kan je zeggen, ik ben twee dagen op school geweest (ik werk twee dagen in de week) en daarna zat ik weer thuis. Ik trok dat niet. Alles wat die kinderen aan gevoelens meedroegen, dat was mij teveel. Ik voelde mij hoogst ongemakkelijk en was thuis de rest van de week bezig om al die gevoelens te verwerken (lees: veel huilbuien). Ik besprak dat met mijn toenmalige coach en zij zei: “als je gevoel zegt dat jij daar niet wilt zijn, ga er dan niet naar toe”. Ik gaf dat aan bij de schoolleiding en kreeg alle begrip. Ik ging vanuit huis muziekopdrachten geven. Zodra de regel van tafel was en het weer vrij voelde op school, kwam ik weer terug.
Ik wil hiermee zeggen dat ik daarmee toen heel duidelijk heb geleerd om uit te komen voor wat ik voel. Het werd gezien en ik voelde mij serieus genomen. Terwijl mijn hoofd van alles had bedacht waarom dat niet zo zou zijn.

Het is ook niet zo, dat ik daarna nooit meer een drempel voelde om voor mijn gevoel uit te komen. Als hoogbegaafde ga je dat wat je met je hoogsensitiviteit voelt, heel vaak proberen te beredeneren en dan komen de beren vanzelf op de weg. Maar zo’n voorbeeld weer even ophalen, geeft mij vertrouwen dat het dus wel kán: uitspreken en gehoord worden.

Afbeelding: Overwhelming, acryl op canvas, 50 x 70 cm. Dit schilderij ontstond onder mijn handen. Ik kon en kan erg overweldigd zijn door dingen om mij heen en ik denk dat het bij het maken van dit schilderij, zo’n moment was. Het mooie is, dat het figuur op het bankje (en het bankje zelf ook, als ik erover nadenk) niet bewust geschilderd is. Het zat er ineens. En het mocht blijven.