Zeven

Ken je dat zoekplaatje waarbij je die zevende dwerg moet vinden? Dat je steeds weer opnieuw telt en elke keer weer op zes uitkomt? Totdat je die ene dwerg ziet met een zeef in zijn hand…

Dit is blog nummer zeven en ik vond dat meteen ook een goede titel.

Ik moest denken aan een kind in een zandbak, heerlijk aan het spelen. Komt een zeef tegen, doet daar zand in en begrijpt niet waarom het er niet in blijft. Totdat het ontdekt dat het fijne zand er doorheen valt en de grotere korrels blijven liggen. Dan wordt het een leuk spelletje: wat past er doorheen en wat blijft erop liggen…

Goudzoekers doen dat ook. Het zand in een rivier net zo lang zeven, tot er een keer een goudkorrel tussen zit. Wat een geduld hebben die mensen zeg!

De Engelsen hebben het over ‘sifting sand’. Dat woord ‘sifting’ vind ik grappig als ik het naar het Nederlands trek. Ik kom dan uit bij ‘muggenziften’…

Goed beschouwd, is iedereen zijn hele leven aan het zeven. Wat past, valt door de gaatjes. De bijzondere deeltjes blijven liggen. Met een grove zeef valt er veel door de gaten en zie je niet wat voor moois er eigenlijk tussen zit. Met een te fijne zeef blijft er zóveel liggen, dat je het bijzondere niet meer ziet.

Dat kun je ook omdraaien: jouw zeef laat precies dát door wat je nodig hebt. Wat te groot, te zwaar is, blijft erop liggen en kun je laten voor wat het is.

Het is maar net wat je nodig hebt. Denk maar aan dat kind in die zandbak: het zeeft het zand om met het fijne zand verder te kunnen spelen.

Ik zelf kan de ene keer op zoek zijn naar wat er door mijn zeef valt en de andere keer verwonderd worden door wat erop blijft liggen. Die verwondering kan positief en negatief zijn. Maar op het moment dat ik zie wat erop ligt, heeft dat zijn waarde. Kan ik ervan genieten, ermee aan de slag, of het verkleinen, zodat het ook door mijn zeef past.

Alles is balans. ‘Te’ is alleen positief in te-vreden, zeggen ze wel eens. Het is een zoektocht naar de juiste zeef om tevreden te kunnen zijn met wat erin blijft liggen.

Ik zeef wat af, tijdens het creëren, trouwens. Of het nou tekenen, schilderen, schrijven of componeren is. Steeds eraan schudden om te zien wat de beste delen of deeltjes zijn en die behouden. Schilderend gaat dat door laag over laag te werken. Wat ik wil houden, laat ik zo. En wat zichtbaar blijft door een nieuwe laag heen, wil zichzelf blijkbaar graag laten zien.

Met tekenen ben ik blij met hele dikke schetsboeken, dan kan ik nog eens wat weggooien 😅
Met componeren is het lang leve de computer, want dat zeeft een stuk handiger dan op papier. Mijn pianoboek is geworden wat het is, door thema’s en akkoorden steeds weer door een zeef te halen en het beste te bewaren. Voor wat betreft de opnames van de stukken, is mijn zeef behoorlijk fijn.. alleen de eerste 5 stukken hebben het tot nu toe gered en zijn te beluisteren via YouTube.

De opbrengst van dat pianoboek doneer ik aan Het Vergeten Kind. Voor die kinderen die in een zeef met te grote gaten zijn terechtgekomen. Waardoor ze steeds er doorheen vallen en niet de plek vinden waar ze gewaardeerd worden om wie ze zijn. Of juist in een zeef met te fijne gaatjes: zij blijven achter en worden ‘weggegooid’…
Ook als je niet piano speelt, kun je helpen om die zeven te verbeteren, ik heb er een online spaarpotje voor. Gewoon even doen.

Het is interessant om over dat beeld van zo’n zeef na te denken. Filosofisch. Zeef je om het fijnste er doorheen te laten en daarmee verder te werken? Of zeef je om de bijzondere deeltjes te vinden, die je leren wat voor jou van waarde is?

Ik ben op het moment bezig de verschijning van mijn nieuwste prentenboek ‘Paradijsvogelplein’ waar te maken. Komt ook een hoop zeven bij kijken. Welke drukker, welke codes voor het ISBN nummer, welke tags om het boek vindbaar te maken, wat en wie vermeld je wel en niet…
En dan had ik al een hoop gezeefd tijdens het creëren van het boek. De illustraties, de teksten.
Een soms ingewikkeld, maar altijd mooi proces.

Het boek zelf zeeft trouwens eigenlijk niet. Het wil laten zien dat iedereen er mag zijn. Dat alle deeltjes even bijzonder zijn en allemaal de wereld kleur geven. Maar dat wordt een volgende blog: KLEUREN.

De afbeelding is dit keer een schilderij met de titel Confetti. Het doet me ook aan korrels zand denken, vandaar. En het heeft de zeef overleefd, want ik maakte het een aantal jaar geleden en het mocht blijkbaar blijven. Te koop via mijn webshop.

Ik heb overigens op het moment ook ZEVEN abonnees op mijn website. ZEVEN mensen die elke week de nieuwste blog in hun mailbox krijgen. Binnenkort ga ik ook nieuws via die weg verspreiden. Abonneer jij je ook? Kijk onderaan de pagina en vul je mailadres in. Zo gebeurd.