Lopen

“De weg ontstaat door te lopen, niet door stil te staan. Iedere stap, hoe klein ook, brengt beweging en groei. Vertrouw erop dat je niet alles hoeft te overzien voordat je begint – de weg ontvouwt zich terwijl je loopt.”
Ik las het in een post van Praktijk Orinda. Het paste direct bij waar ik was, afgelopen week…

De inspiratie voor mijn blog van deze week lag letterlijk op straat. Ik zelf namelijk ook. Een misstap op ongelijk terrein, doordat ik een specht probeerde te spotten. Echt iets voor mij.
Maar het maakte wel dat ik de rest van de week met een dikke knie op de bank zat en moeilijk kon lopen. Op de rem getrapt. Dat was duidelijk. Het is gelukkig met een sisser afgelopen. Niks gebroken of gescheurd, alleen beurs. En dat heeft even tijd nodig om te herstellen. Het zal wel loslopen.

Ik ben wel eens eerder onderuit gegaan, omdat ik in de natuur liep en erg om mij heen keek, waardoor ik een boomwortel niet zag…
Het zegt iets over hoe mijn hoofd kan werken: alles tegelijk willen zien, doen, waarnemen, vastleggen. Dat gaat soms wel eens mis… Word ik even teruggehaald naar het hier en nu.

Het mooie van dat citaat bovenaan deze blog, vind ik, is ook het durven gaan naar waar je het doel, het eindpunt niet ziet. Het laten gebeuren. Dat kan best eng zijn. Spannend.
En toch is het wat ik al vaker heb gedaan, als ik daarover nadenk. Ik houd niet zo van doelen en meetbaarheid, bijvoorbeeld. Dóe maar gewoon, het gaat om het proces. Iets wat ik in mijn muzieklessen op school hoog in het vaandel heb staan. Er moet al zoveel gemeten en vastgelegd worden. Laat muziek dan eens het vak zijn waarin je gewoon kunt doen en ontdekken waar je uitkomt. Ik stel wel een doel, als ik een les voorbereid, maar ik laat me ter plekke regelmatig leiden door wat er in de groep gebeurt.

Het gebeurt daardoor ook wel dat een les een heel andere kant op gaat dan die ik van tevoren heb bedacht. Een kind reageert op een onderwerp met een idee dat mij raakt, waardoor ik daar weer op doorga. Erg leuk. Zo ben ik wel eens een les met ritmestokjes bij de kleuters geëindigd in een activiteit van letters vormen met die stokjes. “Juf, kijk, zo is het mijn letter!” zei een kleuter wiens naam met de letter T begon. Niks muzikaals aan, maar wel erg leuk om dan met z’n allen te kijken welke letters je nog meer kunt vormen met twee stokjes. Liep mijn les toen in de soep? Welnee, zowel de kleuters als ik werden er blij van en dat is wat telt.

Ook buiten mijn werk op school heb ik dat. Wel ergens naar toe willen, maar de weg laten lopen zoals die loopt. Mijn nieuwste prentenboek vraagt ook om richting. Verschijningsdatum bepalen, drukker regelen en zo. Zo’n doel helpt ook wel weer om dóór te pakken. Je kunt niet alles op de lange baan schuiven, dan gebeurt er niks. Werken met een deadline maakt mij wel productief. Het moment dat ik mijzelf die deadline stel, laat ik dan weer graag ‘ontstaan’. Dat werkt voor mij.

Mijn eigen bedrijfje bestaat deze maand precies een jaar. Hoe het loopt is wisselend. Op het moment wandelt het erg rustig. Dat vind ik prima. Ik houd me niet bezig met winst, marketingdoelen etc. Natuurlijk wil ik het liefst quitte spelen, of een beetje overhouden om nieuwe projecten te kunnen doen. De KvK inschrijving was vooral formaliteit en opende deuren, om het zo maar te zeggen. Wie er binnenloopt, dat zie ik dan vanzelf wel.
Beetje lastig als het om financiën gaat – een boek zelf uitgeven gaat niet gratis – maar zelfs daar heb ik nu al een paar keer gewoon de sprong gewaagd en ben ik niet hard onderuit gegaan.
Niet elk boekje doet het goed. Er is geen run op de schilderijen. Maar één boekje (Panda en Beer ontdekken Amersfoort) loopt als een tierelier en er zijn in de afgelopen paar jaar toch een aantal schilderijen naar een nieuw thuis gegaan. Ik ben dankbaar voor hoe het loopt.

Stilstaan is af en toe ook nodig en zie ik niet als achteruitgang, maar even een pas op de plaats. Soms geforceerd, maar steeds vaker kies ik er zelf ook voor om even op de rem te trappen. Vooral als ik zie dat ik aan het rennen ben, in plaats van rustig lopen.

Ik loop niet altijd met mijn hoofd in de wolken, niet altijd vol vertrouwen. Ik loop wel op mijn eigen weg, hoe die zich ook zal ontvouwen.

Voor wie wil luisteren, zingt Stef Bos een heel toepasselijk nummer: De Weg

De afbeelding is dit keer een schilderij dat ik maakte voor een goede vriend. Hij had gevraagd om het thema ‘hoop’ en de kleur blauw. Ik vind het uiteindelijk ook passen bij de weg die iemand loopt.