Afwijzen

Een aantal jaar geleden zat er een jongetje bij mij op school, dat in de klas de les vaak erg verstoorde. Je zou dan de neiging hebben om hem maar even buiten de groep te plaatsen, om je les te kunnen geven. Ik wilde dat in mijn muziekles een keer doen, maar dat maakte dat hij zo ongeveer ontplofte. Later hoorde ik dat zijn ouders waren gescheiden, hij bij zijn moeder woonde, zijn moeder overleden was en dat de nieuwe partner van zijn moeder hem niet wilde: “hij is mijn kind niet”… Hij is liefdevol opgenomen door zijn opa en oma. Maar het kwaad was al geschied. Ik ben daar erg van geschrokken.

Ik heb een aantal keer in (verschillende) vriendschappen meegemaakt dat iemand een opmerking maakte, waardoor ik dacht dat die vriendschap afgelopen was. Net als mij dat vroeger als kind vaak overkwam: ik werd vrij gemakkelijk afgedankt.
Op het moment dat ik toch de deur weer openzette en ging praten, bleek dat de ander het helemaal niet zo had gezien. Ik zelf was getriggerd door een opmerking en had de verkeerde conclusie getrokken. Die vriendschappen bestaan nu nog steeds. Gelukkig maar dat ik als volwassene toch het gesprek ben aangegaan, elke keer.

Als er op mijn werk bijzondere feestdagen zijn, word ik als muziekdocent heel vaak vergeten in de organisatie. Laatst was er ook geen taak voor mij bij een komende feestdag en kreeg ik daarom het voorstel om op een andere dag te komen werken, zodat ik dan de feestdag vrij heb. Dat ga ik doen. Toch voelde het eerst weer als afwijzing: mij zien ze niet, dus ik ben niet belangrijk?
Mijn volwassen mind kan er inmiddels meer mee: ik ga het voortaan vóór zijn en zelf al een andere dag voorstellen als er weer eens op een vrijdag iets is. Dan voorkom ik het nare gevoel bij mijzelf. Bijkomend voordeel is, dat ik niet in de drukte van zo’n feest hoef te zijn, want daar doe je mij echt geen plezier mee.

Vroeger, vanaf de lagere school, heb ik mij nooit opgenomen gevoeld in een klas. Ben veel gepest. Omdat ik ‘anders’ was. Tja, nu heet dat hoogbegaafd en hoogsensitief… al helpen die titels nog lang niet altijd in het geaccepteerd worden. Dat zie ik onder kinderen nog steeds gebeuren. Wel is er meer oog voor en daardoor is het beter bespreekbaar.

Kinderen die tussen wal en schip vallen als ouders scheiden. Kinderen die door onzekerheid van ouders steeds op een nieuwe school opnieuw moeten beginnen. Kinderen die heen en weer gesleept worden en maar blijven verhuizen… Als je op een school werkt, krijg je veel mee. Iedereen vindt het ook erg voor die kinderen. En toch voel ik me soms meer aangesproken dan mijn collega’s, lijkt het wel.
Misschien zouden we dát onderwerp eens moeten aankaarten op een studiedag. Niet alleen praten over hoe we de kinderen kunnen helpen, maar juist ook over dat wat onszelf zo raakt. Meer begrip voor elkaar, voor onszelf, kan mijns inziens alleen maar helpend zijn in ons werk met de kinderen. Jezelf daarin opzij zetten, gaat je opbreken, op den duur…

Het trauma van je ouders meedragen, maakt dat je van jezelf vaak niet begrijpt waarom je op bepaalde manieren reageert. Ik ben daar ‘ervaringsdeskundige’ in. HB en HSP verklaarden voor mij al veel. Het verhaal van mijn moeder nog meer. Ik zal het hier, uit respect voor haar, niet delen. Maar ik ben wel heel erg benieuwd of er nog meer mensen zijn die een bijzonder verhaal meedragen. Een verhaal dat niet in een groep valt. Begrijp me goed, het één is niet erger dan het ander. Het is alleen vanuit een persoonlijk verhaal – niet te scharen onder ‘oorlog’, ‘adoptie’, een bepaalde bevolkingsgroep of iets dergelijks – echt veel lastiger zoeken naar lotgenoten.

Het is ook daarom dat ik Het Vergeten Kind zo’n warm hart toedraag. Kinderen die in de steek gelaten worden; kinderen die van hot naar her worden gesleept; kinderen die tussen de wal en het schip belanden; kinderen die worden afgewezen… dat zijn de kinderen die zij steunen. Ik kan me zo voorstellen dat je met al die kinderen samen wél naar elkaars verhalen kunt luisteren. Als iemand wil vertellen. Want niks moet. Maar je voelt wel de overeenkomst. Waardoor je steun aan elkaar hebt, ook zonder de details te weten.

Zou er iets bestaan voor ‘kinderen van vergeten kinderen’? Wie vertelt mij daar iets over?

Mijn online spaarpot voor Het Vergeten Kind vind je hier: https://hetvergetenkind.digicollect.nl/elna-lerk-de-wolf 
Doneer jij ook? Dankjewel!

Afbeelding: één van de meest kleurrijke platen uit mijn nieuwe prentenboek Paradijsvogelplein. Een boek over jezelf mogen zijn, je thuis mogen voelen (bij jezelf) en de kleur die jij toevoegt.