Zijn

Ik lees het boek van Merlijn Twaalfhoven, Het is aan ons, terwijl ik op de veranda zit van het vakantiehuisje waar ik deze week verblijf. Een huisje aan de rand van een vakantiepark op de Veluwe. Dichtbij het bos. Door de ligging merk je van het park niet veel, maar hoor je vooral veel vogelgeluiden. En als het regent geeft dat ook een gordijn van geluid. 

In de verte hoor ik machines. Ik denk dat het bij het zwembad vandaan komt, waar driftig wordt gewerkt aan vernieuwing. Ondertussen maken de Vlaamse gaaien een soort van ruzie, tenminste zo klinkt het. En kwetteren roodborstjes dat het een lieve lust is. 

Mijn huisje ligt verscholen en daardoor voelt het alsof het niet bij het park hoort. Het heeft een fijne groene tuin met zitplekken die zelfs nu in de herfst niet eens te koud zijn om er te verblijven. 
Tijdens het lezen, buiten, kijk ik steeds weer op. Al die vogels trekken mijn aandacht. Het lezen gaat daardoor in etappes. Niet erg.
Ik haalde net nog een kop thee om daarmee in de hand gewoon voor mij uit te kijken naar al het groen en alle geluiden op me in te laten werken. 
Op een of andere manier past de situatie erg goed bij het boek. Ik kom steeds meer in het nu. Het boeit niet dat ik niets doe, niets creëer, maar observeer. Kijkend en luisterend. 
Ergens druppelt steeds water in water. Ik ben nieuwsgierig waar het vandaan komt, maar heb geen zin om op te staan om het uit te zoeken.

Ik merk bij mijzelf dat de kinderstemmen die ik hoor op de achtergrond, de vliegtuigen af en toe in de lucht en de werktuigen (die inmiddels weer stil zijn) mij niet storen deze keer. De verwondering wint. Het genieten van alle natuurlijke geluiden. Of het nou de vogels zijn of af en toe een regenbui. 

Ik zit heerlijk, hier op de veranda. Ben er af en toe gewoon emotioneel van. Dat ik dit kan. Gewoon zijn. Meer niet. Zijn met alles om mij heen. Als vanzelf filter ik de geluiden die ik niet zo mooi vind, uit wat ik hoor. En laat ik me betoveren door alles wat de natuur mij te vertellen heeft. 
De niet natuurlijke geluiden hebben aan de ene kant de functie mij in de werkelijkheid te houden. Aan de andere kant vind ik het toch wel jammer dat ze er zijn. 
Ik voel dat het kind in mij het liefst opgaat in een fantasiewereld. Een wereld waarin het rustig is. Niets ‘gemaakt’ is, maar alles mag ontstaan. Niets afgedwongen wordt, maar alles er mag zijn. 

Het boek van Merlijn beschrijft onder andere zijn verwondering over de wereld om hem heen. Het proberen te regisseren van die wereld en de betovering als die wereld dat niet toelaat, maar haar eigen plan doorzet. Hoe uit die verwondering kunst ontstaat. Niet op een voetstuk, maar gewoon tussen de mensen. Tussen jou en mij. Ik kan zoo voelen wat hij met zijn boek bedoelt… 
De verhalen uit oorlogsgebieden, waar hij muziek mocht maken met kinderen. Zijn composities die tijdens de uitvoeringen soms een heel andere kant op gingen dan hij had bedacht. Zijn open blik daarop. Zijn verwondering over en soms ook verwarring door wat er dan ontstond. Ik ben blij dat ik dit boek heb meegenomen.

Ik voel me bevoorrecht dat ik tegenwoordig regelmatig (twee keer per jaar meestal) even een weekje of zo alleen met mijzelf op vakantie mag zijn. Het helpt enorm om me weer terug te brengen bij de kern.

Ik ben de laatste tijd nogal bezig met wat ik wil in de zin van werk. Uitzoeken of vervroegd pensioen een mogelijkheid is. Daar komt steeds meer duidelijkheid over, gelukkig.
Al dat denken brengt me ook bij wat ik nou belangrijk vind. En het laat me beseffen dat ik, net zoals Merlijn beschrijft in zijn boek, moeite heb met het afbakenen van ‘mijn taak’. Niet in een hokje wil zitten. Maar telkens iets anders, iets nieuws wil doen. Ik voel dat ik op een punt zit waar ‘het andere’ niet meer zo goed naast mijn vaste werk past, maar een eigen leven wil gaan leiden.

Deze herfstvakantie heb ik nodig om even uit al het ‘moeten’ te komen en het ‘voelen’ weer terug te vinden. Bijzonder, als je je daarvan steeds bewuster wordt, zoals ik, want dan merk je ook wanneer er weer eens teveel laagjes over je ‘voelen’ heen zijn komen te liggen. De emoties doen hun best om daar doorheen te breken. Ik weet zeker dat ze dat ergens deze week gaat lukken.

Ondertussen heb ik toch nog weer wat gecreëerd: deze blog. Met zo’n inspirerend boek was dat ook niet zo moeilijk…

Afbeelding: een foto die ik maakte vanaf de veranda. Ik houd van vormen en deze hanger met belletjes intrigeerde me. Samen met het vage groen op de achtergrond vormt het een mooi plaatje.