Sudderen

Ik houd erg van draadjesvlees. Rundvlees dat lekker lang gesudderd heeft. Tegenwoordig uit de Slowcooker, zoo handig. Alles erin, inclusief uien, kruiden en water – of bier, ook lekker – en dan heb je er geen omkijken meer naar. Na een tijdje ruikt je huis heerlijk naar runderstoof. Het smaakt uiteindelijk bijna nog lekkerder dan het ruikt.

Vandaag bedacht ik me dat die liefde voor suddervlees misschien wel symbolisch is.

Een tijdje geleden was ik met mijn Paradijsvogelplein bezig. Het nieuwste prentenboek. Dat nog moet uitkomen, maar wel al klaar is. Feedback vragen aan mensen die ik vertrouw, was daarin een belangrijk element. Vaak ging het zo, dat ik de feedback kreeg, las, een tijdje liet liggen en er dan wel of niet iets mee deed. Iemand zei toen: dat is belangrijk hoor, dat sudderen, daar wordt het alleen maar beter van. En hij heeft gelijk.

Ik kende het vroeger eigenlijk ook al, bedenk ik nu. Bij het instuderen van pianostukken. Heel vaak spelen, soms ploeteren en er steeds maar niet tevreden over zijn. Dan even een tijdje wegleggen, andere stukken spelen, of even helemaal niet spelen en als ik het dan weer terugpakte, was het ‘gegaard’. Soms bleef ik op eenzelfde plek even haperen, maar vaak was een moeilijk gedeelte opeens niet zo moeilijk meer. Het had lekker gesudderd en was nu klaar om opgediend te worden.

Zo nieuw is het dus niet. Het nieuwe is wel, dat ik het nu zie. Ik zie nu dat het helpt als ik niet direct perfectie zoek. Of dat het me helpt om feedback niet meteen persoonlijk op te vatten, maar eruit te halen wat ik zelf belangrijk vind. Zoals je in een goede runderstoof ook de smaak van de belangrijkste kruiden het meest proeft, na het geduldig te hebben laten sudderen.

Ik weet inmiddels al best een tijdje wat hoogsensitiviteit inhoudt en hoe dat bij mij hoort. Intens beleven van emoties, zowel van mijzelf als van anderen, bijvoorbeeld. Vaak nog ongemerkt ook. In eerste instantie. Later komt de reactie en vroeger begreep ik dat nooit.
Want wat was dat dan toch? Dat ik soms zelfs dagenlang nog met emoties bleef rondlopen als ik iets had meegemaakt. Of dat ik me enorm kon opwinden over iets wat ik erg onrechtvaardig vond en dat maar niet kon loslaten. Er werd en wordt me vaak genoeg verteld dat ik “er maar over moet ophouden”. Het is immers alweer zo en zo lang geleden. Of ik kan er toch niks meer aan doen…

Klopt. Strikt genomen klopt het als een bus. Wat voorbij is, is voorbij. Aan mij de keuze om erover op te houden of om ermee te blijven lopen.
Maar zo zwart wit wil ik het niet stellen. Het is meer: aan mij de keuze of ik mijn gevoel aankijk of niet. Op het moment dat ik dát doe, neem ik mijzelf serieus en kan ik het vervolgens gemakkelijker loslaten. Dat kost tijd. Voor mijn omgeving niet altijd begrijpelijk. Maar laat mij gewoon even sudderen, dat werkt het beste. Word ik gezelliger van, uiteindelijk.

Vandaag maakte ik iets mee dat erg veel indruk maakte. Niet alleen op mij, maar ook op de anderen die erbij waren. Het is wonderlijk hoe je in zo’n situatie eerst handelt, adequaat ook nog, en dan pas bij je gevoel komt. Ik vond het nog wonderlijker dat ik er uren later, gewoon thuis, nog steeds van alles bij voelde. Ik denk nog niet eens dat al die gevoelens echt van mijzelf waren.
Op het moment dat ik een artikel las van HSP coach Maaike, viel opeens alles op z’n plek. Ik las dingen die ik best al wel wist. Ik las ook tips die ik best al wel kende. Maar juist dat lezen op dat moment, was zoo fijn! Het was even het zetje dat ik nodig had: het klopt wat je doet, het hoort bij jou en je bent hier niet alleen in.. ehh… je bent hierin niet alleen. Ja, zuster Leonie, ik weet het nog 😉(zie de vorige blog: Denken).
Ik gunde mijzelf een tijdje sudderen, waardoor ik de volgende dag weer fris les kon geven. Er bleef nog wel een restje achter in de pan, maar dat is inmiddels ook verdwenen. Dat heb je met goede suddergerechten.

Mooi overigens om sommige hsp-kenmerken terug te zien in mijn (klein)kinderen en te ontdekken hoe zij ermee omgaan. Vaak heel anders dan ik zelf. Dat kan spannend zijn, confronterend ook, want je ziet jezelf terug. Toch wordt de neiging om in te grijpen steeds minder. Laat ze maar lekker sudderen, worden ze heel smakelijk van. Ondertussen voeg ik alleen de allerlekkerste kruiden toe. Dat verdienen ze.

Deze blog mag nu ook even sudderen tot dinsdag (het is donderdagavond laat en ik moet nu echt gaan slapen). Aan jullie om te bepalen of ie goed gegaard is. Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!

Afbeelding: Autumn, acryl op doek, 60 x 80 cm, verkrijgbaar in webshop
Gekozen omdat hierbij ook laag over laag is gewerkt en het een behoorlijk tijdje heeft mogen sudderen.