Rennen

Rennen

Ik houd niet van hardlopen. Nooit gedaan, ga ik ook nooit doen. Laat mij maar wandelen.

Nooit gedaan is niet helemaal waar. Toen er wat met mijn vader was, lang geleden, ben ik in één ruk van mijn ouders naar de andere kant van Zwijndrecht gerend. Naar vrienden van de familie. Omdat wij geen auto hadden er er iets moest gebeuren.
Of die ene keer dat mijn dochter belde met de mededeling dat ze was overvallen op haar werk. Toen ben ik ook gaan rennen. Wielrennen dan. Ik ben nog nooit zo snel naar het station gefietst als toen. Iemand kwam aan mijn kind en dat maakte de beschermende leeuwin binnen in mij direct klaar wakker. Diegene die aan mijn kind kwam, mag blij zijn dat ie al door de politie was opgepakt, zal ik maar zeggen… 

Ik houd niet van hardlopen. Niet van rennen.
Daar denkt mijn hoofd anders over. Dat rent gedurig een eind vooruit. 
Een snel hoofd is handig. Op het juiste moment. Vaak is het juist handiger om je hoofd te vertellen dat stap voor stap ook vooruitgang is. 

Een aantal jaar geleden volgde ik coaching bij Lin. Van haar kreeg ik veel uitgelegd over hoe het hoofd van een hoogbegaafd en hoogsensitief persoon nou eigenlijk werkt. En ik snapte het. Want ja, HB hè. Ik dacht ook dat ik dat wat ik snapte, direct zou moeten kunnen toepassen. Het frustreerde me mateloos dat dát niet zo werkte. Lin bleef gewoon herhalen. “Het kwartje valt op het moment dat je eraan toe bent”, is een hele ware. Nu nog komt de uitleg van toen terug op momenten dat ik denk: nu snap ik het niet alleen, nu vóel ik het ook. 

In het boek dat ik op het moment bezig ben te schrijven, heeft Mol eigenlijk hetzelfde: hij snapt de dingen super snel, maar de meesten in zijn omgeving kunnen dat niet bijhouden. Hij zelf trouwens soms ook niet. Dan hoort en onthoudt hij allerlei woorden waar hij eigenlijk geen chocola van kan maken. Gelukkig heeft hij geduldige volwassenen om zich heen, die het rustig aan hem uitleggen. Dat ken ik zelf ook: doordat je snel denkt, sla je soms stukken over, waardoor je net datgene mist wat het logisch maakt. Of juist andersom: jij ziet de logica, terwijl anderen zich druk maken om in jouw ogen onnodige details.

Oh, en ken je deze? Nadat je ergens lang en diep over hebt nagedacht, wil je het aan iemand anders vertellen. Je begint dan alleen op het punt waar jouw brein inmiddels was aangeland. Degene tegen wie je praat, begrijpt je niet, want die had die gedachtengang niet meegemaakt! Het is best een leerproces om je daar bewust van te worden en dus een stapje terug te doen in waar je begint met praten. Lukt mij nog steeds niet altijd hoor.  Maar bewustwording is stap één en ik zeg het er soms gewoon bij: “oh wacht, even vanaf het begin”. 

Ik houd niet van hardlopen. Niet van een gejaagd gevoel. Het gevoel dat je al ergens zou moeten zijn, letterlijk of figuurlijk, waar je nog niet bent. 

Als ik naar mijn werk ga, doe ik dat graag lopend. Dat is al een stuk rustiger ten opzichte van het jakkeren op de fiets, wat ik vroeger deed. Tegenwoordig doe ik een muziekje in mijn oren en wandel ik rustig naar school. Nou ja, rustig… de laatste tijd betrap ik mijzelf toch op racen. In mijn hoofd voornamelijk. Alleen… afgelopen week zág ik mijzelf ook racen. Zo leek het. Er rende een deel van mij voor mij uit. Op het moment dat ik dat terugriep en visualiseerde dat het weer bij mij kwam, werd ik rustiger. Mijn stap werd rustiger. En ik kwam met een rustiger hoofd op mijn werk aan. Bijzonder vond ik het. Vooral dat ik het letterlijk zág. Het voelt alsof er weer een kwartje gevallen is. 

Ik ken een nummer van de zangeres Krystl: Wandel naar mezelf. De eerste keer dat ik dat hoorde, heb ik zitten huilen. Het was zo herkenbaar! Want dat is wat ik heb gedaan en nog steeds doe: stap voor stap naar mijzelf wandelen. Het hoeft niet snel. Soms wandelt er een tijdje iemand met me mee. Soms moet ik de weg alleen afleggen. Dat is helemaal prima. Vind ik nu. Ik wandel rustiger verder. Ik houd immers niet van hardlopen…

afbeelding: het schilderij ‘Leeuwen’ hangt inmiddels bij iemand aan de muur die daarmee de stichting Het Vergeten Kind heeft gesteund.


Ontdek meer van Making Things Bearable

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*