Schrijven

Schrijven

Ik heb altijd al geschreven. Vroeger had ik een penvriend, aan wie ik alles vertelde wat ik meemaakte.
Ik heb ook wel een tijd een dagboek bijgehouden, maar schrijven aan een persoon vond ik fijner. Zo kreeg mijn oude juf van de eerste klas lagere school ook regelmatig brieven van mij. Ik schreef alsof ik tegen haar praatte. Ik schreef ook in real-time: als ik even een kop thee ging halen, stond dat er ook in, bij wijze van spreken.

Die juf was wel heel speciaal. Die heeft mij vanaf dag 1 dat ik in haar klas kwam, écht gezien. Ik mocht haar op een gegeven moment tante Toos noemen en ben haar blijven schrijven totdat ze in 2012 op 81 jarige leeftijd overleed. Zo belangrijk was zij voor mij. Ik hoorde op haar afscheid dat ze elke Kerst zat te wachten op “de brief van Elna”, want ze genoot ervan om mee te lezen met mijn leven.

Schrijven heeft mij altijd erg geholpen. Als ik ergens mee zat, schreef ik het van mij af. Dat moesten vaak wel vrienden of familie ontgelden dan, want zoals gezegd, ik schrijf het liefst aan een persoon. Nog steeds wel, eigenlijk. Ik ben fan van even een berichtje sturen aan iemand om snel te delen wat ik meemaak. Negatief én positief!

Een tijdje terug deed ik een 5-daagse schrijfcursus bij Fiona Zwart .

Dat was omdat ik het plan heb opgevat om nu eens een verhalend kinderboek te gaan maken in plaats van een prentenboek.

Erg interessant wat ik daarbij tegenkwam: blijf vooral dicht bij jezelf, als je schrijft, dat komt het best over bij je lezers. Dat leverde in de cursus heel persoonlijke verhalen op. En dat ene elfje, dat ik vorige keer met jullie deelde:

Kind
Wees het
Kind in jou
En oordeel niet maar
Leef

Het valt mij op hoe we bij het volwassen worden eigenlijk ontzettend veel puurheid van ons kind-zijn verliezen. Het elfje is daarom tweeledig: het is aan een kind, om vooral dat kind te blijven, maar het is ook aan de volwassenen, om vooral dat kind in zichzelf te erkennen.

Van mijzelf weet ik dat mijn ‘binnenkind’ (zo noem ik dat graag) er nog steeds is. Het mag steeds meer van zichzelf laten horen. Waar het dat vroeger op veel momenten juist niet mocht: je moest immers volwassen worden en je volwassen gedragen!

Dat binnenkind kreeg in mijn boek Paradijsvogelplein de vrije hand en bracht een enorme lading fantasie in mijn tekeningen. Het werkte wel samen met mijn volwassen ik: die mocht nadenken over geschikte teksten en een logisch verloop in de afbeeldingen.

Dat binnenkind speelt ook weer een rol in het boek waar ik nu aan begonnen ben: De mol met de roze bril. Mol lijkt erg op mij. Mol ziet dingen die anderen niet zien, begrijpt wat anderen niet begrijpen, voelt wat anderen niet voelen. Mol wordt ook gepest met zijn roze bril: “die is toch niet van deze tijd, joh!” Het is de bedoeling dat Mol in de loop van het boek ontdekt dat zijn roze bril echt bij hem hoort. En dat hij, wanneer hij vanuit zichzelf spreekt, wel degelijk gehoord wordt en gezien. Dat hij zich niet anders hoeft voor te doen dan hij is.

Ik was aan wat verhaaltjes begonnen en bedacht dat ik er iets onderwijskundigs aan zou moeten toevoegen, om het interessanter te maken voor de verkoop.  Ik sprak met Orinda – oud-collega en nu (kinder)coach – over het inzetten van de zogeheten ‘executieve functies’. Op school heb ik daar immers ook mee te maken: dat er veel kinderen zijn bij wie die nog niet voldoende ontwikkeld zijn. Ik kreeg goede feedback en ook een aantal verhaal-ideeën waarin die functies duidelijk aanwezig waren. Dat maakte me in eerste instantie even in de war: ik moest mijn verhaaltjes helemaal gaan veranderen! Maar er was natuurlijk niemand die dat zei…

Pas na een aantal dagen zag ik het: dit maakte duidelijk dat ik mijn verhaaltjes juist niet moest gaan veranderen. Ik kon veel beter dicht bij mijzelf blijven schrijven. Dan worden de verhalen puur en écht. Die executieve functies houd ik daarbij in mijn achterhoofd, want belangrijk vind ik ze nog steeds. Die worden dan ‘bijkomend voordeel’.

Ik ga verder op zoek naar herkenbare situaties. Situaties van nu, waarin ik mijzelf van vroeger herken en waarover ik nu als volwassen ik beschouwend kan schrijven. Dan is volwassen zijn wel degelijk functioneel: je gumt je kinderjaren niet uit, maar je kijkt ernaar met de kennis die je inmiddels hebt opgedaan. En je ziet dat alles een functie had…

(schilderij Birds of a feather, acryl op doek, 100 X 100 cm, in webshop)


Ontdek meer van Making Things Bearable

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*