Exposeren

De oude dame die tegen mij zegt dat ze zo blij wordt van mijn pianospel. Of ik niet vaker kan komen spelen…
De activiteitenbegeleider die midden in een stuk vraagt of ik “alsjeblieft wil stoppen, want ze kunnen de bingo niet verstaan”.
De andere activiteitenbegeleider die naderhand komt melden dat de bingo klaar is en ik weer kan spelen als ik wil.
De mensen die om mijn heen komen staan om te luisteren. Waarvan er één ontroerd raakt waardoor zijn vrouw besluit om mijn pianoboek voor hem te kopen.
De bewoners van het huis, die vanaf hun balkon zitten te luisteren en applaudisseren als een stuk afgelopen is. Hun blije gezichten.

Mijn weekend.

De dame die voor de derde keer met haar rollator langsloopt en zegt: “ik woon hier twee hoog, maar ik weet niet hoe ik er moet komen..”
Een medewerkster die aan een andere mevrouw, ook met rollator, vraagt of zij niet bij het koor wil gaan luisteren. Mevrouw antwoordt: “Nee, ik zoek mijn fiets!” Als de medewerkster aangeeft dat zij denkt dat mevrouw vandaag met de rollator is, krijgt ze een verontwaardigd: “Nee, echt niet, ik zoek mijn fiets!” Ze gaan samen op zoek naar iemand “die vast wel weet waar mevrouw haar fiets is”.
“Joke, Joke! Ik was je al aan het zoeken!” een medewerkster die achter een client aan holt die het huis uit wil lopen. Samen komen ze terug. Client laat haar blauwe horloge zien. Medewerkster: “Ja, mooi! Die past mooi bij je blauwe schoenen!”

Ook mijn weekend.

Oh ja, het was een expositieweekend. Ik deed mee aan Kunstpalet033. Met 3 andere kunstenaars mocht ik exposeren in het atrium van het Pieters en Blokland Gasthuis in de stad.
Mooie ruimte. Gastvrije mensen. Twee piano’s, waarvan één redelijk gestemd. Ik kon dus mijn pianoboek ook promoten door er zelf muziek uit te spelen.

Door heel Amersfoort en omgeving waren locaties gevuld met kunstenaars die hun werk toonden.
Exposeren vind ik toch altijd wel weer spannend. Ik maak me niet meer zo druk om wat mensen van mijn werk vinden, maar ik wil toch wel dat het er mooi bij hangt en gezien wordt.

Ik had er een statafel bij gekregen om mijn pianoboeken neer te leggen en de flyers van mijn Paradijsvogelplein, dat er bijna aankomt. Mijn proefdruk had ik als inkijkexemplaar neergelegd. Dat was opeens weg… Terwijl ik piano zat te spelen, had ik wel een mevrouw bij de tafel gezien. En ja hoor, die had het boek onder haar arm. Dacht dat er een hele stapel lag (dat waren de flyers…) en dat ze het wel mocht meenemen. Rustig uitleggen leverde een reservering op. Want haar kleinzoon zou het vast een leuk boek vinden! De dag erna heb ik er maar een papiertje op geplakt “om in te kijken”…

Mijn schilderijen werden gezien, maar mijn boeken eigenlijk nog het meest. Grappig, want dat is niet de eerste keer dat dat gebeurt. Blijkbaar bereik ik met mijn boeken toch een uitgebreider publiek. Of waren er al zoveel schilderijen op de andere locaties…

Als ik kijk naar wat ik de laatste tijd het meeste maak, is dat eigenlijk ook niet het grote schilderwerk. Zo af en toe heb ik het nog wel nodig. Even grote gebaren maken, letterlijk. En soms levert dat dan toch wel weer een mooi werk op. Zolang ik het denkwerk tijdens het schilderen maar achterwege laat, haha. Mijn intuïtieve werk vind ik zelf nog steeds het mooist. Er ontstaan dingen die ik niet van tevoren bedenk. Heel bijzonder en daardoor krachtig, denk ik dan.

De afbeelding bij deze blog is daar een mooi voorbeeld van. Er staat op de voorgrond een blauwe mens-figuur. Die heb ik daar niet bewust neergezet. Die was daar opeens. Geloof het of niet.
Het schilderij maakte ik in een vrij donkere periode in mijn hoofd. Vandaar het donkerblauw. Maar je ziet, in het midden is het licht. En dat licht… dat wilde niet weg! Hoeveel ik ook speelde met de kleuren, meer donkerblauw dan er nu op zit, kreeg ik niet voor elkaar. Dat wilde gewoon niet. Een mooi teken van… ja, zeg het maar, het universum? God? In elk geval was het voor mij duidelijk: het licht zal er altijd zijn, ook al lijkt het nog zo donker om je heen.

Op het moment ben ik vooral veel kleine dingen aan het schilderen: matroesjka’s met dieren erop. Mini windgongs van beschilderde oude sjoelstenen. Ik vind het fijn en laat het gewoon gebeuren. Er zit nog een nieuw boek in de pijplijn – de Mol met de roze bril – en dat komt vast een keer af. Ik heb nog ideeën om mijn pianostukken uit te breiden met strijkers erbij. Gaat ook vast een keer goedkomen.

Dat ik hier zo rustig bij zou blijven, had ik een aantal jaar geleden niet durven dromen. Zou ik dan toch gegroeid zijn?

Ik had een bijzonder weekend en wil vooral nog mijn respect uitspreken voor het eindeloze geduld van alle medewerkers in de ouderenzorg. Petje af.

Afbeelding: Stay in the light. Te koop via mijn webshop.