Verdwalen

“Volg niet de aangegeven richting
Volg niet de route die je kent
De omweg is veel mooier
Je ziet meer langs een weg die je niet kent”

Het is Stef Bos die dat zingt in zijn liedje ‘De Weg’. Een liedje dat me enorm aanspreekt.
Het gaat over loslaten en jezelf zijn. “Jezelf niet anders voordoen om ergens bij te horen”

Ik heb een aardig stukje moeten verdwalen om tot dat inzicht te komen.

Op mijn rugzak zit een pin met de tekst: “Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen.”
Amen to that!
Alleen… het was geen kwestie van durven, het overkwam mij. Dat verdwalen. Verdwalen in mijzelf. Want dat is voor mij een mooie omschrijving van in een burn-out belanden. Niet voor iedereen hetzelfde, ik kan alleen voor mijzelf spreken.

Toch zit er ook  iets van durf in. Het moment dat je inziet dat het niet meer gaat en je geeft je over. Dat is durven. Het moment dat je hulp gaat zoeken. Dat is durven. Verdwalen is een stuk veiliger met een coach naast je. En goede vrienden.

Verdwalen in een bos is spannend. Leuk spannend, want je komt altijd wel weer ergens van waaruit je de weg terug kan vinden. Van de gebaande paden af gaan is durven. En wat levert durven je dan op! Plekken zien die je anders voorbij was gelopen. Dieren spotten die zich niet in de buurt van de hoofdpaden wagen. Rust vinden.

Verdwalen in jezelf is nog spannender. Als ik naar mijzelf kijk, had ik niet eens door dat ik dat aan het doen was. Tot die… precies. En dan komen er mensen op je pad die je helpen in te zien wat er gebeurt en gebeurd is. Dat je je dus wél anders aan het voordoen was om ergens bij te kunnen horen. Wat niet werkte, want je kunt alleen als jezelf écht ergens bij horen. Of nou ja, als je dat wilt. Want móet je dan ergens bij horen? Voor mij hoeft dat niet. Ik wil wel mijzelf zijn.

Wat iedereen wil, is gezien worden. Ook al roepen er mensen van niet. Het zit in ons.
En weet je wat het mooie daarbij is? Als je jezelf láát zien, wórd je ook gezien.
Moest ik ook voor verdwalen, om daar achter te komen. Denkend vanuit wat ik dacht dat de ander van mij wilde,  heb ik bijvoorbeeld jarenlang mijn werk gedaan. Voelde me niet echt gezien. Voelde me een buitenbeentje met mijn creatieve vak (muziek).
Totdat ik, dwalend door het bos in mijn hoofd, een weg vond naar hoe ik wilde zijn. Ik ontdekte dat voor mijzelf opkomen niet betekende dat ik overal tegenin moest gaan en een hard schild zou moeten optrekken. Voor mijzelf opkomen betekende dat ik allereerst mijzelf accepteerde voor wie ik ben en van daaruit ging handelen. Dat ‘er niet bij horen’ zat voornamelijk in mijn hoofd.
Nou, ik kan je vertellen, in dat bos verdwaal ik nu nóg wel hoor! Maar ik word er steeds handiger in om de uitweg te vinden. Niet over de gebaande paden, maar langs interessante zijweggetjes.

Sinds een aantal jaar ga ik ongeveer 2 keer per jaar in mijn eentje een week of zo op vakantie. Liefst midden in het bos.
In het begin van zo’n vakantie moet ik mijzelf nogal eens de deur van mijn huisje uit schoppen om te gaan wandelen. Ik kies dan altijd als eerste de voor de hand liggende paden. Lekker veilig.
Logisch ook wel, want ik ken de omgeving vaak nog niet.
In de loop van zo’n week word ik vrijer en kies ik weggetjes waarvan ik eigenlijk niet weet waar ze uitkomen. Het levert me de leukste plekjes en de mooiste foto’s op. Ik weet, ik kom altijd wel weer op een hoofdweg ergens uit, zodat ik mijn vakantiehuisje kan terugvinden. En anders is daar nog Google Maps 😉
Als de vakantie dan voorbij is, voel ik wat het met me gedaan heeft. Ik voel me vrijer en wil eigenlijk niet eens naar huis. Wel naar de mensen die ik liefheb, maar niet naar de aangegeven richting waar Stef ook over zingt.

Toch denk ik dat ik juist door die ‘vakanties in mijn eentje’ ook thuis het gebaande pad steeds een klein beetje makkelijker kan verlaten.
Ik durf te laten zien wie ik ben. Steeds een beetje meer. En ik merk dat, op het moment dat IK van mezelf overtuigd ben, anderen mij ook veel makkelijker in mijn waarde laten. Of zou het zijn dat ik me niet zoveel meer aantrek van wat een ander vindt…

Verdwalen is functioneel. Soms in je eentje. En soms loopt er iemand met je mee. Om je te laten zien dat het niet eng hoeft te zijn. Om je op te vangen als je dreigt te vallen. Die mensen heb je nodig in je leven. Zodat je met een gerust hart eens even lekker kunt verdwalen.

De afbeelding is mijn schilderij: The comfort of my own fantasy world. Lange titel, maar ik schilderde het in een periode dat ik nog erg zoekende was en mijn fantasie mij een veilig plekje bood. Kijk en verdwaal een eindje mee. Te koop via mijn webshop.