Delen

Delen is helen. Hoe vaak ik die niet heb gehoord, de laatste jaren! Het klopt hoor. Het gaf mij alleen regelmatig hoofdbrekens over wat ik dan mócht delen. Zelfs toen ik leerde dat het aan de ander was om aan te geven als het delen teveel zou worden, kon het me nog bezighouden.

Een tijdje terug, ik schreef erover in SUDDEREN, maakte ik op mijn werk een situatie mee die veel met mij deed. Ik deelde thuis en met een lieve vriendin. Ik liet via mail de schoolleiding weten dat ik hier erg mee bezig was. Ik deelde alleen niet met de collega die er ‘bovenop’ had gezeten. Ik wilde haar niet lastigvallen met mijn sores. Zij had het er niet meer over en dus moest ik dat ook maar niet doen. Hmmm.
Toen ik daar later met Orinda over sprak, was haar antwoord: het was aan die collega om aan te geven of zij jouw verhaal al dan niet wilde horen. Je had het prima kunnen delen. Misschien had zij eigenlijk ook nog wel de behoefte om erover te praten, maar durfde ze zelf niet. Je opent dan wel deuren…

Lastig vind ik het. Op een moment dat ik de kous op de kop krijg als ik met iemand iets deel waar diegene negatief op reageert, kruip ik weer een tijdje in mijn schulp. Ook dit is blijkbaar een leerproces. Negatieve reacties bestaan ook en zijn van degene die ze geeft. Niet van jou. Je hoeft er niks mee (zei zij tegen zichzelf 😉 ).

Ik las laatst iets over een moeder waarvan de dochter verdrietig was thuisgekomen: een klasgenootje had gezegd dat ze stomme kleding aan had. Moeder ging eerst mee in het verdriet, want zoiets horen is ook niet leuk. Daarna maakte ze een vergelijking: ze pakte een appel en zei: dit is een appel. Dat klopt toch? Dochter: ja. Moeder: dat is dus een feit. Dat een appel aan een boom groeit, is dat ook een feit? Dochter: ja, natuurlijk! Moeder: als ik nou zeg dat dit de lekkerste appel van de wereld is, hoe noem je dat dan? Dochter (ik vond haar best wijs): een mening. Moeder: jouw kleding, wat vind je daar zelf van? Dochter: ik vind het fijn om het te dragen. Moeder: dat is dus jouw eigen mening. Als een ander het dan stom vindt, waar valt dat dan onder? Dochter: dat is ook een mening. Moeder: het is dus geen feit. Die mening is de waarheid van die ander. Niet van jou. Niet van mij. Ieder ziet het op een eigen manier.
Ik vond het prachtig hoe die moeder het verschil liet zien tussen feit en mening. Hoe ze aangaf dat meningen er mogen zijn, maar dat ze mogen blijven ván wie ze zijn.
Dat meisje zal blij zijn geweest dat ze haar verdriet heeft kunnen delen met haar moeder. Ze werd gehoord en kreeg nog een mooie uitleg ook.

Een bijzonder moment om te delen:
Ik zie mijzelf nog zitten, op het gras, in een parkje in Frankrijk, met mijn schoonvader. Ik had het aangedurfd om hem te vragen een mooi bruggetje daar te gaan tekenen. Ik wilde wel van hem leren hoe hij dat deed. Tot mijn verbazing gaf hij alleen in het begin wat aanwijzingen met betrekking tot het kijken en bepalen wát je wilde tekenen. Daarna liet hij mij los en zaten we naast elkaar te werken. Ieder op een heel eigen manier. Er werd daar heel wat positieve energie gedeeld… En de tekening lukte. Tenminste, dat vond ik. Hij ook.
Er kwamen geen opmerkingen over ‘dat had je beter zo en zo kunnen doen’. Dat had ik eerlijk gezegd wel verwacht. Maar nee. We benoemden bij elkaar wat we mooi vonden op de tekeningen. En de grappige verschillen in details die we beide al dan niet hadden gekozen om te tekenen. We deelden op dat moment iets dat we allebei fijn vonden om te doen.

Vandaag kwam ik mijzelf weer eens tegen, door iets te delen wat ik had geschilderd. Ik schilder bijna nooit realistisch, omdat ik denk dat ik dat niet goed genoeg kan. Nu wel. Een schaap. Een opmerking die ik kreeg kwam niet goed binnen. Het raakte me enorm. Ik verdenk mijn binnenkind ervan dat het de opmerking van die tekenleraar van vroeger nog steeds niet echt verwerkt heeft…

Hoe moeilijk het is om iets wat je met je verstand begrijpt (dat stukje over mening en feit) ook met je gevoel aan te kunnen. Ik koester daarom de momenten dat de dingen op een positieve manier anders lopen dan ik van tevoren had bedacht. Zeldzame complimentjes. Iemand die mijn boek het waard vindt om er een liedje bij te schrijven…
En ik probeer te leren van de momenten dat negativiteit lijkt te winnen.

Delen is helen. Daarom schrijf ik deze blogs.

Het schaap van vandaag mag hier als afbeelding boven staan. Het is ontstaan uit een mantra die ik ooit tijdens mijn opleiding meekreeg: ik ben zacht, maar sterk. Ik zie daar een schaap bij. Voorlopig nog even niet in de verkoop.